Spooky: als ik in bed lig, krijg ik niet genoeg adem. Mijn keel is gelijk dichtgenepen, en ik krijg van die paniekaanvallen als ik half in slaap val.
Ziek zijn is iets raars. Vrijdag zaten we (=Free en ik) laat te werken, en ik voelde mij ziek worden. Een droge keel, hoestneigingen, zo’n onbestemd gevoel van slecht worden.
Thuisgekomen, en zaterdag effektief wakker geworden met enorm pijn aan mijn keel. En hoofdpijn, ugh! Rond de middag moet ik al serieus koorts gehad hebben: ik lag in bed met een soort visoenen dat mijn borstkas in allemaal kubussen onderverdeeld was, dat die langzaam opgevuld raakten met slijm, later in de nacht met zand, en nog later in de nacht werden het kleine vierkantige franse daken met mansardes.
Zondagnacht, ik denk rond een uur of vijf, moet de electriciteit uitgevallen zijn in heel het huis: Zelie werd wakker emt een huil van paniek, Sandra heeft ze geparkeerd in de badkamer en is met licht (ik denk zelfs mijn portable, het enige lichtgevende voorwerp in het hele huis) naar beneden gegaan om de hoofdplomb weer aan te zetten.
Ik heb dat duidelijk bewust meegemaakt, want anders zou ik het mij niet kunnen herinneren, maar teelijkertijd had ik het gevoel dat de lichten in de mansardes in mijn borstkas één voor één uitgingen, en dat de duisternis van de lichten die uitgingen zich naar mijn hoofd verplaatste.
Enfin, ik had ondertussen zodanig pijn aan mijn rug dat ik opgestaan ben, even naar beneden genipt ben, en dan in de trekzetel gaan liggen. Daar een paar uur liggen zieltogen, en dan weer naar bed. Nog een paar uur angstdromen, en dan weer naar de trekzetel verhuisd. Naar tv gekeken op minimum volume wegens hoofdpijn.
En nu lig ik hier weer. Ik moet niet echt meer veel hoesten, maar ik kan niet meer ademen. En ik heb weer enorm hoofdpijn.
Pff. Probeert gij eens te slapen met vier (gebroken?) gekneusde ribben. Op de zijkanten gaat dat niet, no siree. Op de rug: longen, mansardes,… Leuk. Al heel het weekend. Bleh. Tis gelijk tandpijn in uw ribben. Is it safe?
Over zotte visioenen gesproken, ik heb ooit eens een keer ziek in de zetel gelegen (met dikoor) en wij hebben thuis zo een grote Friese klok, die doet statig ‘TIK……TAK’ maar in mijn zieke kop werd dat langzaam luider en luider, echt oorverdovend luid tot het klonk alsof iemand met een basebal-knuppel op een deur stond te rammen. En dan ineens totale stilte. 30 seconden. En plots een doffe vrouwenstem die iets in de verte maar toch vlak naast mijn oor zei, onverstaanbaar.
En een andere keer, veel recenter, voelde ik een hitte binnen in mij knagen, precies of mijn middenrif stond in brand, of eerder: smeulde, alsof het een onzichtbare voortkruipende brand was onder de humuslaag in een bos. En die gloei zette voort in mijn binneste, tot heel de inhoud van mijn borstkas voelde alsof hij gevuld was met lava, en dat gevoel breidde zich uit tot over heel mijn vel, tot ik het gevoel had compleet in lichterlaaie te staan. Al die tijd lag ik in foetushouding in mijn bed, bang om te bewegen, bang om te ademen.
Een van de engste dingen die ik ooit heb meegemaakt.
Ook wel leuke comment bij Free: elke dag een nieuw woord leren!