Christopher Smart. Jàren op Cambridge gezeten, in de 18de eeuw. Uitgaan en drinken gelijk de beesten. Journalist geworden: zelfde verhaal. Hoerenlopen, zuipen, the works.
En dan wordt hij plots extreem religieus, compleet met op-de-knieën-vallen in het midden van de straat en luidkeels bidden.
Wordt in het zothuis gestoken, en schrijft er het Jubilate Agno, een lofzang op God waar op de oneven pagina’s elke zin begint met “Let” (Let Tamah rejoice with Cainito Star-Apple — God be praised for this Eleventh of April o.s. in which I enter into the Fortieth Year of my age. Blessed. Blessed. Blessed!) en op de even pagina’s elke zin begin met “For” (For the sound of a cat is in the most useful preposition κατ’ ευχην).
Vreemde, vreemde mens.