Favoriet album: dan toch maar Let It Be. Ondanks Let it be zelf, dat ik een draak van een nummer blijf vinden. En ondanks zelfs de inmenging van Phil Spector, die erin slaagt om de helft of meer van de plaat in een laag wall-of-sound-siroop te bedekken.
Begint in goeie Beatlestraditie met een fantastische intro voor Two of Us (dat overigens voor de rest vintage Paul is):
I dig a pigmy by Charles Hawtrey and the Deaf Aids. Phase one in which Doris gets her oats.
Next up Dig a Pony, vintage John (en de plaats waar die Dig a Pigmy eigenlijk thuishoort, foei Spector). En dan Across the Universe, ook al zo volgeplakt met spectoriaanse crud, maar wel fantastisch goed.
Enfin, goeie plaat.
Favoriet nummer: The Ballad of John and Yoko, of Blackbird, of While My Guitar Gently Weeps, of Norwegian Wood, of… aaargh.