Er zijn zo van die dagen dat een mens opstaat met muziek in zijn hoofd, die er met geen moeite meer uit te stampen is.
Al sinds vanmorgen toen ik opstond spookt in mijn hoofd de geloofsbelijdenis van Nicea rond. In het latijn. Gregoriaans gezongen.
Credo in unum Deum, Patrem omnipotentem, factorem caeli et terrae,
visibilium omnium et invisibilium.
Et in unum Dominum Iesum Christum, Filium Dei unigenitum, et ex Patre natum ante omnia saecula.
Deum de Deo, Lumen de Lumine, Deum verum de Deo vero, genitum non factum, consubstantialem Patri; per quem omnia facta sunt.
Qui propter nos homines et propter nostram salutem descendit de caelis.
Et incarnatus est de Spiritu Sancto ex Maria Virgine, et homo factus est.
Crucifixus etiam pro nobis sub Pontio Pilato, passus et sepultus est, et resurrexit tertia die, secundum Scripturas, et ascendit in caelum, sedet ad dexteram Patris.
Et iterum venturus est cum gloria, iudicare vivos et mortuos, cuius regni non erit finis.
Et in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem, qui ex Patre Filioque procedit.
Qui cum Patre et Filio simul adoratur et conglorificatur: qui locutus est per prophetas.
Et unam, sanctam, catholicam et apostolicam Ecclesiam.
Confiteor unum baptisma in remissionem peccatorum.
Et expecto resurrectionem mortuorum, et vitam venturi saeculi. Amen.
Ha, dat we er vroeger naar uitkeken als het om de zoveel tijd eens een gregoriaanse mis was in de kerk aan de Voskenslaan. En dan uit volle borst meezingen (toegegeven, vooral het begin tot aan Deum de Deo, Lumen de Lumine en dan weer aan het einde het lange a-a-a-aaa-a-ààà-a-a-aa-aaa-a-a-a-aa-aa-aaaa-aaaaaamen, maar toch).
‘t Zal er wel alles mee te maken hebben dat ik gisteren tot een stuk in de nacht de, overigens uitstekende, Oxford History of Byzantium heb zitten lezen.
En moesten de mensen weten hoeveel ruzie er niet geweest is om dingen als genitum non factum, consubstantialem Patri (geboren, niet geschapen, één in wezen met de Vader), ‘t zou wat zijn.