Gisterenmiddag heeft Zelie zich ergens aan de binnenkant van haar wang een sneetje opgedaan. Dat heeft in het begin heel erg pijn gedaan, maar dan de hele namiddag niet meer. Tot ‘s avonds. En ‘s nachts.
Ze heeft de hele nacht, van pakweg 21u tot vanmorgen 7u30, geen half uur aan een stuk geslapen.
En niets hielp: geen mondwater-tegen-uitkomende-tandjes, geen perdolan-suppo’s, geen vasthouden, niets niets niets. We zijn alletwee kapot, Sandra wegens al zwaar ziek en voortdurend opgestaan, en ik wegens ook ziek (één kloppende band schele hoofdpijn, één!) en ook de hele nacht geen oog dichtgedaan.
Zucht. Dat ik vandaag niet helemaal Doctor Zombie ben op het werk zal er wel aan liggen dat ik nog aan het teren ben op die vijftien uur slaap van zaterdag op zondag, want vannacht was het noppes.
Maar bon, la vie continue, zeker?