Zal ik mij dan maar verzoenen met een urinezak voor het leven? Ik zweer dat als dàt het geval is, dat er dan ergens een verzekering verdomme véél geld zullen mogen betalen. Levenskwaliteit min twaalf gedomme.
Enfin, misschien hoor ik vandaag wel iets van één of andere dokter. Ik hoop alleen dat ze die blaassonde niet te veel in en uit moeten steken, want eigenlijk is dat niet zo’n fijn gevoel. De eerste keer had ik zoveel pijn in het algemeen dat het niet zo opviel, maar gisteren en vannacht: niet zo fijn.
Mijn gedacht is dat ik bij het vallen zelf een paar zenuwen doorgesneden heb down under, en dat het niet meer goed komt. Maar bon, misschien is er ondanks de zondagdienst in het hospitaal (wegens staking van de witte sector vandaag) ergens een dokter die meer weet.
In ieder geval zal ik dus morgen of overmorgen niet naar huis kunnen. Dat maakt het dan wel eenvoudiger om de dingen te regelen als Sandra zal bevallen: een bed van een bestaande patiënt verrollen gaat gemakkelijker dan een nieuw bed aanvragen.
Update 9u14: dokter neurochirurg is langsgekomen. Hij zegt dat de relevante zenuwen zwaar gekneusd zijn, en dat dat best wel eens heel lang zou kunnen duren voor het in orde komt. Hij gaat een uroloog sturen om een onderzoek in te stellen naar de relatie tussen de druk in de blaas en, euh, nog iets anders. Om te zien of het een probleem van blaas is, of van ruggemerg, of van een mengeling van de twee.
En vandaag gaat de helft van de nietjes in mijn rug eruit. Morgen de andere helft.