Het is pas als een mens erop begint te letten, dat het archi-vervelend wordt: mijn linkerbeen is minder gevoelig dan mijn rechterbeen. Er is iets mee. Soms is het gewoon wat tintelen, soms voelt het aan alsof het slaapt, soms kriebelt het, maar het blijft altijd… weird. Ik kan ermee stappen en zo, maar toch.
De steunkousen steken mij ook zwaar tegen. Ik ga morgen eens smeken of ze af mogen.
Enfin, ‘t is te hopen dat ik vannacht wat meer slaap dan gisteren. Het is hier zodanig druk in ‘t hospitaal dat het niet echt lukt om uit te slapen: medicatie, thermometer, ontbijt, medicatie, wassen, kinesitherapie, en dan is het al tien uur, anderhalf uur voor het middageten.
En dan is het eten, en in de namiddag komt het er niet van om te slapen, en tegen ‘s avonds is er altijd wel iets op tv (vandaag: The O.C., documentaire op Canvas, Hornblower, Black Books, Newsnight), en dan is het alweer middernacht. En pijnstillers natuurlijk om 20u, 22u, 24u.