Vanmorgen stonden ze alletwee blijkbaar aan het bed van mijn ouders: "en? en? en? " (or words to that effect).
Zelie was eerst wel wat teleurgesteld dat het geen zusje was, maar dat was ‘t schijnt rap over: "we zijn met drie! we zijn met drie!" En op school ook: "we zijn met drie! we zijn met drie!"
In het hospitaal viel het daarnet nog wel mee, al deed Louis wel vervelend. Maar dat kan ook zijn omdat ik hem had gezegd dat hij niet mocht zagen, waarna hij vreselijk is beginnen wenen. Combinatie moeheid, akelige situatie met ons alletwee in ‘t hospitaal en een beetje jaloezie?
‘t Was trouwens karnaval op school:
Louis was een clown…
…en Zelie was een fee.