Op algemene aanvraag (nu ja 🙂 een update van hoe het zit met mezelf na mijn jammerlijk ongeval, daaropvolgende operatie en bijhorende urologische, ahem, problematiek.
Voortbordurend op de vorige stand-van-zaken-urologie: dat is nog allemaal min of meer hetzelfde. Geen 350ml meer per keer, maar eerder rond de 600ml, wat gezien mijn drie à vijf liter drinken per dag ook wel normaal zal zijn.
Mijn rug doet nog altijd pijn, maar ik neem geen pijnstillers meer. Ik slaag erin om pakweg een uur of twee, drie uit mijn zetel te functioneren zonder ondraaglijke pijn. Daarna moet ik echt wel gaan liggen.
En werken komt er dus ook niet van. Of beter: vanuit mijn zetel kan ik wel van tijd tot tijd eens een eenvoudige webpagina maken, maar meer dan dat lukt niet echt. En vergaderen of zo is al helemaal moeilijk.
Ik merk ook niet echt veel evolutie meer: dingen opheffen lukt, maar niet als het meer dan een paar kilo is. Rondlopen lukt, maar niet als het meer dan een kwartier of zo is. Op een stoel zitten lukt, maar niet als het meer dan een uur of twee is. In bed slapen lukt, als het niet meer dan een paar uur is want dan word ik wakker van de pijn.
In short: het zou allemaal veel erger kunnen zijn, maar het zou ook allemaal veel beter kunnen zijn. Ah ja, en ik heb een lang donkerrood litteken over bijna de hele lengte van mijn rug, en als je met je vinger over mijn ruggengraat gaat, kun je redelijk duidelijk voelen waar de achterkant van mijn wervels weggehaald is en waar de ijzerwinkel zit.
Dat klinkt niet goed. Het kon natuurlijk nog erger, daar heb je gelijk in, maar dit lijkt me al erg genoeg. Blijkbaar ben jij geen klager. Ik hoop dat ‘t allemaal in positieve zin blijft evolueren. En gaan werken kan je altijd nog!
Ik kan klagen gelijk de beste, maar dat gaat meestal over kleine dingen.
In het algemeen: hoe groter ik het probleem inschat, hoe minder ik erover klaag.