‘t Was te peizen: een dikke vier uur geslapen, een zware rugzak rondslepen, uren vliegtuig, uren op een stoel zitten, en ‘t is koekenbak natuurlijk.

Mijn ruggenmerg heeft een sluipaanval ingezet op de rest van mijn centraal zenuwstelsel, en ik ben dan maar na het eten naar mijn pijnstillers geslopen.

Och here, arme ik, meelijwekkend, snif 🙂

Nu, ‘t is waar dat ik het niet uithoud van de pijn, maar het is ook wel waar dat ik als ik echt zou willen, ik er mits een serieuze dosis pakweg valtran nog wel voor een paar uur tegen zou kunnen. Maar dan zou ik morgen geen mens meer zijn. En dus is het maar reculer pour mieux sauter: morgen fris en monter weer op naar nieuwe avonturen!

Het verval is ingezet. Preseniele dementie. Ik heb er geen andere verklaring voor.

Ik had een afspraak gemaakt in Brussel. Hoe gaan zo’n dingen, da’s altijd over en weer mailen tot het voor iedereen past, en dan op ‘t einde stuurt één partij een Meeting Request die de andere aanvaarden, en dan komt alles automatisch in elkaars Outlook te staan.

Zo ook hier.

Praktisch gevolg was dat ik een afspraak voor vandaag heb afgezegd om er te kunnen geraken, en dat ik gisterenavond en vannacht avond serieus heb doorgewerkt om te compenseren voor de “verloren” dag, maar goed.

Ik dus plichtsbewust gisteren een fiche de mission ingevuld op het werk, met begin en einde van de afwezigheid (van vanmorgen tot vanavond) en de vermoedelijke transport- en verblijfkosten.

Vanmorgen eerst nog wat thuis gewerkt, en dan om 9u30 de trein op, de taxi in, en toegekomen waar ik moest zijn.

Hi. Good morning. I had a meeting with Phil and Alain at a quarter past eleven? zeg ik tegen de dame. Vraagteken, want de juffrouw in kwestie keek me aan met ogen zo groot als soutassen. Alsof ik de àllerlaatste persoon was die ze verwachtte.

One minute, I’ll go fetch Alain gaf even goede hoop, maar ‘t was maar van heel korte duur: toen Alain afkwam, bleek dat hij in een training zat. Meer nog, dat hij een training aan het géven was. Aan zowat de hele rest van de organisatie.

En dat de afspraak eigenlijk de 17de was.

Je tombais des nues.

Ik heb er niet het minste idee van hoe ik me zó heb kunnen vergissen. Ik ben zowat de meest anale persoon die ik ken als het op afspraken aan komt, en ik lééf zo ongeveer in Outlook. Ga ik gaan kijken in Outlook, dan staat de meeting effektief op de 17de. Maar toch stond ik daar vandaag.

Twilight zone.

Maar goed, niet getreurd. Het gemak van werken aan internet en intranet, is dat het ook decentraal kan gebeuren. Ik ga de laatste hand leggen aan de HTML van twee nieuwe websites, één voor de bibliotheek van het College in Brugge, en één voor het enóórme project dat het College in Brugge doet, te weten: de bouw van een volledig nieuwe campus in een machtig groot ex-jezuietenklooster aan de Verversdijk (foto’s te zien alhier).