Vanmorgen met Louis (4) naar de tandarts geweest. Hij was gevallen op school, en zijn voortand werd plots grijs.
Vorige week al langsgeweest, en de tandarts had na een foto besloten iets als een watje met antibiotica of zo in zijn tand te proppen.
En dat moest er vandaag uit. En het gat opgevuld.
Eén van Louis’ voortanden is nu ontzenuwd: gat erin boren, een stuk metaal in duwen, röntgenfoto trekken, nog boren, gunk induwen, nog duwen, mond open, mond dicht, mond weer open—een half uur aan een stuk.
En: hij heeft geen kik gegeven. Zelfs niet eens angstig gekeken.
Louis is een enorm flinke jongen geweest, en de tandarts zei zelf dat hij dat nog niet vaak had meegemaakt. Ha!
Van wie zou hij die onverschrokkenheid hebben?
wellicht doet de dagelijkse ruwe behandeling thuis er ook veel aan, den duts.