Irritant

Veel dingen irriteren mij, dat mag genoegzaam bekend zijn.

Maar wat me de laatste tijd echt zwaar op de zenuwen werkt, is de manier waarop sommige mensen soms zo consistent onverdiend belauwerd worden.

Mensen die een week, twee maand, anderhalf jaar nadat de overgrote meerderheid van de mensen die alle dagen op het internet zitten een link ontdekt hebben, plts ook die link ontdekken. En die dan door een schare trouwe fans aanzien worden als scheen de zon uit hun gat.

Andere mensen die uitleggen hoe iets werkt, in Word (Acrobat, Photoshop, IE), dat de overgrote meerderheid van de echte gebruikers van die programma’s al sinds jaar en dag kennen, maar die dan door een horde commentaargevers bewierookt worden, genre waaaaauuww wat een ongelooflijke guru bent u toch, dank u voor deze wijsheid die we uit uw brein mogen ontvange!

Of nog mensen die platitudes spuien over politiek, het leven, de mensheid, het milieu, religie, programmeren, het internet, noem maar op—en die daar door een meute fanboys (en/of -girls) als mega-kei-cool-diepzinnig voor gevonden worden.

Of kerels (c.q. meisjes) die om de zoveel tijd eens een middelmatig slechte foto publiceren, maar daar dan telkens 96 commentaren van  man thatz some maaad photo skillz d0od!!1!1!ELEVEN!!1 c.q. ooooo ki-yooote girl you rule! op krijgen.

*
*     *

Kijk, ik ben even schuldig als de rest van het internet aan recyclage, nutteloze inzichten, cafépraat en mediocriteit. Maar (a) ik besef dat tenminste, en (b) ik denk graag dat àls ik geprezen zou worden voor iets waar ik geen lof voor verdien, dat ik dat ook zeer snel zou zeggen. Dat ik het niet verdien.

‘t Is niet gemakkelijk te verwoorden waar ik precies voor geïrriteerd loop: het is niet om het prijzen zelf, want als dat verdiend is, ben ik de eerste om het te doen. Het is als het niet verdiend is.

Enfin ja.