Turkije

Het is altijd fijn als een telefoongesprek begint met “maak u niet ongerust, ‘t is niets ergs”.

Enfin, ‘t is dus niets ergs en niemand moet zich ongerust maken, maar mijn vader ligt in een hospitaal in Istanbul en hij wordt één dezer dagen onder volledige narcose geopereerd.

Hij heeft normaal zo’n ding zitten, en dat is ‘s nachts losgekomen, en hij heeft het ingeslikt. En ze moeten zo’n ding bijbestellen, en dat dan onder volledige verdoving terugsteken.

Hij kan nauwelijks meer spreken, hij moet helemaal verdoofd worden en geopereerd worden, het geheel zal in een Duits privé-hospitaal gebeuren in Istanbul, maar: alles is in orde. En er is niets om ons zorgen over te maken.

Ik vermoed dat hij wel al zal gedaan hebben waarvoor hij in Istanbul moest zijn (selecties, en spreken met ministers en zo), dus tout est pour le mieux dans le meilleur des mondes imaginables. Meet my dad, Master of Deadpan.

update: blijkbaar is het ding gisteren nog toegekomen, en stond hij erop dat ze hem gisterenavond nog zouden opereren, want hij had vandaag werk te doen. Voor zover ik begrepen heb, is hij gisteren om 22u geopereerd, en vanmorgen om 8 uur of zo rechtstreeks na het wakker worden uit narcose verder gaan werken.

Ahem.

update 2: Duits hospitaal, mijn voeten ja. Het heet “het Duits hospitaal”, en ik vermoed dat het ooit wel eens van Duitsers zal geweest zijn, maar het is gewoon een (bijzonder luxueus ogend) Turks hospitaal.

Niet dat daar iets mee mis is natuurlijk, en zoals mijn moeder zei: nog een enorm geluk dat dat nu gebeurd is, in een beschaafd land als Turkije. Binnen twee weken zit mijn vader nog eens in Albanië… een mens moet er niet aan denken 🙂