Een historie van grenssteden waar ze de treinen zien voorbijrijden, en de verlaten straten van Tozeur. En iets van een moeder die iemand uit een huis in de verte ziet, en zich die mens en zijn gewoonten herinnert.
En van op een ander tempo te willen leven, en dat de treinen van Tozeur nog altijd langzaam voorbij komen.
En dat verlaten kerken tot schuilplaatsen omgebouwd worden, en dat de mannen van George Lucas er nieuwe ruimteschepen aan het maken zijn.
Een machtig, màchtig schoon liedje: I treni de Tozeur [5 MB MP3], gezongen door Alice & Battiato, gecomponeerd door Franco Battiato (La voce del Padrone, Orizzonti perduti). Eén van die liedjes die iedereen kent, maar waar niet één mens op duizend kan zeggen wat de titel of wie de auteur is.
Ah, bringing back memories… Toen ik 18 was met een stuk lief een reisje geboekt in de buurt van Tunis (Hammamlif). Na twee dagen dikke boel mijn valies gepakt en op mijn eentje met de trein de hele kust afgereden tot in Djerba. Met tussenstops in Sousse, Sfax, Gafsa een trektocht in de sahara (waar ik een hele nacht naar de melkweg heb zitten staren en voor het eerst uit mijn lijf getreden ben – al zal de nodige ‘shisja’ ook wel zal meegeholpen hebben…) en ook o.m. Tozeur bezocht. Gewoon bij mensen gaan slapen thuis, die ik op de trein had ontmoet. Onvergetelijk! Het grootste spectakel had ik toen wel gemist: in die tijd logeerde Arafat met zijn troepen op een kilometer van het hotel waar mijn ‘ex’ zat te kniezen. Een dag of wat toen ik was vertrokken hebben de Israelies de boel daar toen platgebombardeerd. Those were the days…