Middelmaat

“Als ge ‘t zo goed kunt uitleggen, waarom doet ge ‘t dan niet zelf?”—mocht ik tienduizend euro krijgen voor elke keer dat ik dàt al gehoord heb, ik was een rijk man.

Het gaat dan over zaken als een film maken, of een boek schrijven, of een scenario afmaken, of een idee uitwerken, of iets in die zin.

[waarschuwing: incoherente nonsens volgt—’t is al een lange dag geweest, en mijn aandacht is ongeveer één derde op de computer en twee derde op de snookermatch met Ronny O’Sullivan op BBC2]

Ik kijk er altijd van op hoeveel mensen tevreden zijn met middelmaat. Hoeveel ideeën en dingen er zijn waarvan je niet veel meer kunt zeggen dan “bwoaf, mja”.

Mijn probleem, leg ik dan meestal uit, is dat ik de dingen ofwel goed wil doen, ofwel niet. Dat als iemand anders het al beter gedaan heeft, dat het voor mij eigenlijk niet meer hoeft. Of nee, eigenlijk: dat als ik weet dat ik er niet trots op zal zijn, dat ik er niet aan begin.

[stop met grinniken, daar vanachter: dat slaat niet op mijn weblog, waar ik er nog altijd niet helemaal zeker van ben waarom ik het doe]

En ja, dat is inderdaad vaak een verlammende manier van denken.

Maar zien die mensen dan niet dat wat ze doen al honderd keer gedaan is? Beter gedaan is? “Jamaar, als gij het doet, dan is het van u persoonlijk, en gij zijt anders dan die honderd andere mensen,” gaat het argument dan soms.

Meh. Niet goed genoeg voor mij. En inderdaad, da’s eigenlijk maar verkapte lafheid.

Het beste voorbeeld van zo’n lafheid? Ik denk soms dat ik wel meer talen zou kunnen leren dan ik nu spreek. Maar ik begin er niet aan omdat ik nul zin heb om—al was het tijdelijk—me naar mijn eigen gevoel belachelijk te staan maken terwijl ik die taal slecht spreek. Ik lees bijvoorbeeld elke week mijn Spiegel, en het moet al tegenzitten als ik een Duitser niet begrijp als hij/zij spreekt—maar ‘t zal over mijn dood lijk zijn dat ik zelf de taal ga spreken.

Ik vermoed dat ik wel genoeg ideeën in mijn kop heb om er een aantal scripts uit te puren, maar ik durf er niet mee door te zetten. Maar eigenlijk zou ik er wel één willen maken. Eigenlijk.

‘t Zal zijn dat ik gewoon iemand nodig heb om mij een schop onder mijn gat te geven.