Programmeren en warm water

Wat Ine zegt.

Programmeren. Enorm veel is al gedaan, en enorm van de dingen die ik zou willen zien gemaakt worden, kan ik niet doen wegens geen tijd.

Enfin ja, “geen tijd” is relatief natuurlijk: misschien beter zegen dat ik er geen prioriteit van kan/wil maken.

Eventjes (éventjes) was er een tijdje, misschien zes maand of zelfs minder, op mijn vorig werk, waar het er naar uitzag dat we iets héél erg moois zouden kunnen maken. We waren met een groepje mensen waaronder twee uitstekende programmeurs, ik had een soot visie in mijn hoofd waar ik naartoe wou, en het zag ernaar uit dat we een prachtig iets zouden maken.

Helaas is dat uiteindelijk om honderdenéén redenen faliekant afgelopen. Ja, met veel sleuren en mensen bedriegen en dreigen en emotionele chantage en halve depressies en uitstel en enorm veel compromissen is er uiteindelijk anderhalf min-of-meer-goed ding uitgekomen, maar er zat zoveel méér in. We zaten toen in een situatie denk ik dat als we wat krediet hadden gekregen van onze moedermaatschappij, om nog niet te spreken van een goed management (en dus dat ik geen baas moest zijn ), dat we iets écht prachtigs hadden kunnen maken.

Ik wil maar zeggen: ik ben nu op zoek naar een CMS-oplossing, en ik heb nog altijd nergens gezien wat wij toen in ons hoofd hadden. En dat is ondertussen meer dan drie jaar geleden.

Wat heb ik nodig om de dingen te maken die ik zou willen maken? Niet zo ingewikkeld: twee jaar tijd en vier mensen. Full-time. En een gebouw met veel whiteboards en flipcharts, goeie zetels, goeie stoelen, goeie computers, goeie connectiviteit. Pak zo’n 300 à 400.000 euro in totaal. Pakweg zes maanden nadenken en prototypes, een jaar werken, zes maand afwerken en marketing.

De ideeën liggen voor het oprapen. Goeie, écht goeie programmeurs, en dan bedoel ik mensen die hun hoofd in kronkels kunnen leggen en die zó lui zijn dat ze de realiteit kunnen ombuigen, zijn niet zo gemakkelijk te vinden. Geldschieters zijn quasi onmogelijk te vinden.

En nee, ik begin er niet aan als het moet gebeuren na mijn uren. Als het moet schipperen zijn tussen day job en echte passie. Dan liever een day job waar ik minder mijn goesting kan doen, maar waar ik kleine (minuskuul kleine, one could convincingly argue ) projectjes en deelgebiedjes en ideetjes min of meer kan doen zoals ik ze wil hebben.

Liever een microsocopisch klein iets dat helemaal is waar ik achter sta dan een groter ding waarvan ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan zeggen dat het middelmatig zal aflopen.

Om maar te zeggen dat ik stikjaloers ben op Microsoft Research.

Geschreven al luisterend naar: Johnny Cash – Unearthed Volume 4: My Mother’s Hymn Book – If We Never Meet Again This Side Of Heaven

…en dus om te antwoorden op de vraag van Ine: als ik zou moeten kiezen tussen enerzijds iets helemaal nieuw waarvan ik op voorhand wéét dat het nooit de nieuwe Flickr-maar-dan-beter, of de nieuwe SharePoint-maar-dan-hoe-het-eigenlijk-zou-moeten zal zijn, en anderzijds iets nemen dat al min of meer goed werkt en dat aan te passen zodat het toch minstens op een aantal vlakken helemaal werkt zoals ik dat wil, dan kies ik voor dat tweede.

En ik moet echt serieus lachen met al die 37signals-crap. Op een misschien andere noot, maar toch.

Nè.