Finale van X-Factor.
Ik zei het al vorige week: het is eigenlijk geen wedstrijd meer. De overgebleven kandidaten zijn allemaal goed op hun eigen manier, en ik kijk eigenlijk uit naar een avond goeie muziek.
Udo begin met Something Happened on the Way to Heaven, uiteraard goed gezongen, maar ik ben niet aan Phil Collins. En dan doet hij Hard to Handle. Mja. Ik heb hem overtuigender gehoord.
De Cappaert Sisters doen Love at First Sight, van begod Kylie Minogue. Mneh. Niet goed. En knullige danspasjes. En hebben ze dan eens een orkest, doen ze toch wel zo’n djoemdjoemnummer zeker? En dan doen ze nog een klef ander nummer, To You of zo. Mbah.
Tiens, Udo gaat Roch Voisine doen, I’ll Always Be There. Achter de piano zowaar. Zéér zéér schoon. Indrukwekkend schoon.
Liliane is weer de koe uit aan het hangen. Dat Udo iets in zijn hart moet steken dat al in zijn vingers zat en zo.
En de Cappaertjes doen The Boxer, van Simon & Garfunkel, en ze doen dat, heb ik de indruk, niet zo goed als ik er van zou verwacht hebben.
Allez ju. ‘t Kan me niet schelen wie wint en wie verliest. Ze verdienen het allebei, en ze gaan allebei nog schone dingen doen in de toekomst.
update: Udo gewonnen. Verdiend. En de Cappaerten, die gaan volgend jaar toch nog een plaat oppakken met Jean Blaute.
Ha, terwijl de vent naar die vreselijke domme toestand keek, kon ik fijn surfen.
What’s wrong with you guys? 😉