Zo. Weer een week doorgeraakt, of toch bijna.
Eens kijken wat er op het programma staat dit weekend… niets, zegt mijn Outlook mij. Behalve natuurlijk morgenochtend turnen voor Zelie van 9u tot 10u30, turnen voor Louis van 10u30 tot 11u30, en scouts voor Zelie van 14u tot 17u.
Misschien eens langsgaan in Sint-Denijs? Foto’s pakken van beesten in de tuin, als het min of meer doenbaar weer is? Of misschien, als Jan geen zin zou hebben om te slapen, langsgaan op het karnaval in Sint-Amandsberg? Er komt een troep Gilles uit Wallonië, dat moet wel wijs zijn voor de kinderen.
En dan zondag: um, geen idee. Batibouw is gedaan en we hebben het gemist, dus dat is ook niet meer van toepassing. Of eigenlijk, nu ik eraan denk: we zouden wel eens zaterdag naar de keukenwinkel kunnen gaan kijken waar we een tijd geleden gingen naar kijken maar die toen gesloten was wegens Batibouw… en dan zou ik zondag foto’s kunnen gaan trekken, als het lichaam een beetje meewilt.
O! En vanavond niet vergeten de vulling voor de kindersuiker te gaan halen bij Temmerman: vorige week zaterdag besteld, dat zou nu toegekomen moeten zijn. En ook proberen de computer binnensteken.
Maar eigenlijk: dergelijke dingen mogen wachten tot volgende week, want Sandra is vanaf vanavond een paar dagen thuis. Ik zeg “een paar dagen”, ik bedoel eigenlijk honderdeenenzeventig dagen.
>envy<
Geschreven al luisterend naar: Jacques Loussier – Eric Satie: Gymnopédies Gnossiennes – Gymnopédie No. 6
ik zei net tegen lief:”ik wil ook honderdeenenzeventig dagen thuis zijn”, maar hij vond dat geen valabel argument.
Dat klote-realisme ook altijd.