Robland III

No sir, I didn’t like it.

Eén goeie aflevering. En dat was het.

De tweede aflevering was ho-hum, en de derde vind ik ronduit slecht.

Geld tegenaan gesmeten hoor, daar niet van: over en weer naar Amerika en naar Italië en alles. Maar alles wat het in de eerste aflevering goed maakte—de naturel, Rob in relax-modus, de vanzelfsprekendheid—is nu weg.

Het gaat er weer even gemaakt, even getrokken, even nerveus, even gedaan-alsof-stuntelig aan toe als in zijn slechtste programma’s op het einde van zijn Woestijnvisperiode.

Echtheid, zelfrelativatie, bescheidenheid, eerlijkheid, emotie, dàt zorgt voor ontroering en inleving. Als het voor de kijkvijfers is, zet er dan meteen wat blote wijven in, dat de mensen vij VTM tevreden zijn. Maar zelfingenomen een formuletje aflopen (de truuk met de koffie op de “grondwet”, for shame) (het vrouwelijke kabinet, begod), daar trapt niemand meer in.

Arrogant zijn, daar kom je enkel mee weg als je écht talent hebt—conferatur Mark Uytterhoeven en Stephen Colbert—en zelfs dàn moet je nog minstens een hint van kwetsbaarheid tonen.

Nah: ik ga volgende week nog kijken, maar ‘t zal tegen de goesting zijn.

6 reacties op “Robland III”

  1. Inderdaad, groot gelijk..
    Ik heb meer genoten van de Human League: Love action daarnet op de radio, al was dat ook op het randje 🙂

  2. Hehe, inderdaad. Ik wou mijn doodgeboren weblog destijds “Blog, from Lammo!” noemen. Toch wel een puike serie, hoewel het er soms over zat.

    Maar dat paard, dat maakte alles goed.

Reacties zijn gesloten.