‘t Is nu al een hele tijd (zó lang dat het ondertussen al vorige week op televisie is geweest!) dat de foto’s van Jill Greenberg de ronde doen op de internets. Foto’s als deze:
Foto’s van wenende kinderen. Methode: lekstok geven, lekstok weer afnemen. Goede belichting, goede fotograaf, niet weinig nabewerking in Photoshop, hey presto.
Ik vind het bevreemdende foto’s. De politieke mumbo jumbo erachter kan me niet echt schelen, maar ik vind het wel interessante beelden.
Ene Thomas Hawk (schuilnaam) maakt er zich enorm druk in: Jill Greenberg is a Sick Woman Who Should Be Arrested and Charged With Child Abuse.
Ik zie er de stadia in die onze kinderen doorlopen als ze wenen, van beginnend triestig kijken, over echt wenen tot mijn persoonlijke favoriet: hysterisch krijsen. En ik kan me inbeelden dat ze het allemaal een minuut of vij later, als ze die lekstok alsnog gekregen hebben, al làng vergeten waren.
Ik zou bijna denken dat die mens Hawk geen kinderen heeft, maar hij heeft er, zoals wij, ook vier. Weird. Dan zou hijtoch beter moeten weten?
Ik ben er precies toch niet zo een fan van. Vind de kinderen er zo gemaakt uitzien. Te veel photoshop voor mij. Ze lijken niet meer natuurlijk. Ook het licht in sommige foto’s, voor mij te veel op de twee zijkanten. Een effect dat ik niet zo graag ziet.
Het idee daarentegen vind ik geweldig. Sommige gezichten zijn echt subliem, jammer genoeg kan ik me niet echt vinden in de uitwerking.
Ik heb ongeveer dezelfde mening als Stijn: net iets te geforceerd. Het felle licht en de opgedreven kleurverzadiging hebben wel “iets”, maar het trekt mij niet aan.
Die Thomas Hawk is dan weer een puritein van de eerste klas. Hoe kan iemand daar nu kinderporno in zien? Zieke geesten, me dunkt.
Het “HDR-like” effect stoort een beetje en geeft het een beetje een cartooneske sfeer – bijna zelf getekend. Vind het idee wel mooi (zonder pervers te klinken), de “PC” immer lachende en spelende kinderen staan even ver van de realiteit als die fantastisch mooie Mobistar reclames waarin een GSM je leven ECHT mooier maakt (LOL). Toon het leven zoals het is, toon eens andere emoties dan lachen en vriendelijk zijn, alles wordt dan zo eendimensionaal.
lekstok geven en weer afpakken: foei!
Ik heb nu eigenlijk alleen de vraag: wat is nu in vredesnaam weer een lekstok?
Een (brrr) “lolly”.
Bèh! Bah! Viés woord! Wég!
Je doelt ook op het onderdeel “theater” in de performance van de kinderen?
Hier trouwens een voor-en-na foto [rechtstreeks]. Toch moeilijk om er helemaal emotieloos bij te blijven…