Morgenmiddag eten met de bijna-ex-collega’s en om 17u receptie op het bijna-ex-werk. Dan hup naar huis voor de ouderavond van Louis en Zelie op school. En dan hup naar de cinema voor een verrassingsfilm (Jak sie masz! It’s sexy-time!).
Volgende week: heel de week losse einden aan malkander knopen op het tegen-dan-écht-wel-helemààl-bijna-ex-werk.
En mijn laatste dag op het werk is de week daarna, als officiële fotograaf van de opening van het academisch jaar. Closure, als het ware. Mijn eerste wapenfeit op het College was foto’s nemen van José Manuel Barrosso op de opening van het academisch jaar 2004–2005. Helemaal achteraan, als nog-niet-werknemer, foto’s die geeneens, dacht ik, gebruikt werden—
In het midden van mijn emplooi was er de opening van het academisch jaar 2005–2006, waar ik als werknemer zo’n beetje rondlummelde en foto’s kon/mocht nemen van het schoon (nu ja) volk—
…en dus volgende week officiële fotograaf. Ik moet de mannen volgen van begin tot einde, en er een reportage uit zien te puren.
Of ik dat ga missen? Nah, niet echt. Ik heb op twee jaar tijd een hele roedel staatshoofden en ministers en royalty en dergelijke zien voorbijkomen, maar ik moet zeggen dat er bitter weinig waren die me konden inspireren. Een zekere moeheid zette zich zelfs in: vorige week is de president van het Europees Parlement hier geweest, een verdieping onder me, en ‘t is erg om zeggen, maar ik vrees dat ik niet eens gaan luisteren ben.
En akkoord, Jean-Luc Dehaene is een eindeloos boeiend onderwerp om te fotograferen, maar ik denk dat ik het ondertussen wel al gehad heb. 🙂
Er zijn, nu ik erover nadenk, eigenlijk maar twee van die high level-achtige mensen geweest die me écht boeiden.
Louis Michel, Europees Commissaris voor Ontwikkelingssamenwerking, gaf in maart vorig jaar een enorm bevlogen en enthousiaste en lang uitlopende conferentie, waar hij echt in discussie ging met de aanwezigen, en helemaal off the cuff en helemaal met humor en alles.
…en later op het jaar, helemaal anders, veel droger, maar minstens even interessant zoniet eignlijk nog veel interessanter: Jean-Claude Trichet, voorzitter van de Europese Centrale Bank, met een insider’s view van het hele Euro-proces door eigenlijk de grote baas ervan—helaas niet voor publicatie: ‘t is blijkbaar zo dat als die mens een verkeerde lettergreep zegt, de wereldmarkten rare dingen kunnen doen. 🙂
Oja, Bill Gates was ook interessant om naar te luisteren, al heeft hij niet echt dingen verteld die ik nog niet gehoord had, en al denk ik dat het voor hem ook niet zo bijster interessant was—hij zal zichzelf ook wel al een keer of duizend horen introduceren hebben. 🙂
Maar nee dus, ik ga dat allemaal niet missen. Want in mijn nieuw werk kom ik andere mensen tegen. Die voor de mens in de straat misschien niet veel betekenen, maar waar ik dus wel naar uitkijk om ze in ‘t echt mee te maken.
Gelijk vanavond bijvoorbeeld: Erik Stolterman (de meneer van onder meer dit hier) komt spreken over Bits as Material and Thoughtful Interaction Design.
In een besloten setting, geen honderden mensen in een auditorium. En babbelen achteraf. Ja meneer, dààr kijk ik naar uit.
Geschreven al luisterend naar: Johann Sebastian Bach – Harpsichord Music – Fantaisie Chromatique st Fugue