Op Man Bijt Hond—het kan zijn dat ik het in de loop van vorige week gemist heb, ik dacht dat zaterdag een compilatie-aflevering was—kwam een mens die niet meer jong was maar nog niet van gemiddelde leeftijd. We zagen hem ijverig tien gram zeepconfetti afwegen.
Hij kon niet mee op school, vroeger, en na onderzoek was gebleken dat hij gehandicapt was. Hij was daar gelaten in. Hij kwam wel degelijk verstandelijk minder valide over, in die zin dat hij klonk alsof hij op de lagere school zat. Maar wel ad rem, en wel lucide. De la suite dans les idées.
“Ze hebben mij minderjarig verklaard.” Zijn ouders hadden hem gezegd dat hij niet mocht trouwen en geen kinderen mocht hebben: dat zou te moeilijk zijn.
Daar was hij een stuk minder gelaten in. Hij had een plan, als hij politieker zou zijn: “Ik zou een lijst maken met allemaal gehandicapte mensen, en mijn belangrijkste punt zou zijn dat zij ook mogen trouwen zoals de andere mensen.”
Ik had daar nu eens zó medelijden mee.
We hebben het hier ook gezien.
Ik was, kweenie, aangedaan is misschien wel het goeie woord. Ik vond het schrijnend, die jongen die dan wel gehandicapt is en minderjarig verklaard, maar toch verstandig genoeg is om te beseffen dat hij daar niet gelukkig mee is, dat hij nooit zal kunnen trouwen en kindjes krijgen. En terwijl ik dit schrijf, voel ik die klomp weer naar mijn maag zakken.
Dat idee hadden wij nu ook se!
Niet gezien, maar ‘t klinkt inderdaad niet aandoenlijk maar schrijnend en da’s nooit goed!
Nog een geluk dat mijn handicap trouwen niet in de weg stond, die kindjes krijgen da’s door allerlei K-dingen iets moeilijker.
Op heldere momenten kan mijn zus ook zo van die dingen zeggen. Dan breekt mijn hart.
Maar haar heldere momenten worden steeds zeldzamer.
Dat is natuurlijk geen goede zaak.
Jullie waren niet alleen