Philippe Druillet

Helemaal toevallig kwam ik zonet bij een hele schatkamer invloeden uit mijn jeugd terecht. Ik was iets aan het zoeken over Cyrillus van Jeruzalem, en toen kwam ik op Augustinus terecht, en van daar bij Carthago, en van daar bij Flaubert’s Salammbô, en van daar kwam ik bij Philippe Druillet uit.

Wij hadden thuis in het midden van de jaren 70 Yragaël liggen van Druillet, waar bovenstaande prent ook uit komt. Ik weet niet wat voor strips er bij ulieden thuis lagen, maar voor een zesjarige is dat dus redelijk heavy stuff: niet zozeer de blote wijven (ik herinner me zelfs niet dat er in zaten) of de angstaanjagende dingen (ik was er in ieder geval niet bang van), maar wel het eindeloze detail! De epische vista’s! Het ongetemd orgiastische van het einde van de wereld aan de ene kant, en het absoluut geometrische van het bovenwereldse! De in het onvermijdelijke berustende wanhoop!

Aan het verhaal had ik toen hoegenaamd geen boodschap, al weet ik ondertussen dat het stukken Elric van Melniboné en stukken Cthulhu-mythos bevat, maar ik kon er uren en uren in kijken.

Zeg nu zelf:

De scans doen de originelen geen recht aan, vrees ik, maar ik kan er mij nog zo ongeveer elke pennentrek bij inbeelden, zó veel heb ik die pagina’s bekeken en herbekeken.

Achteraf, jàren later, heb ik nog het één en het ander van/met Druillet gekocht—Les 6 voyages de Lone Sloane, ettelijke jaargangen Métal Hurlant—maar die ene hardcover, die ik nu al misschien twintig jaar niet meer gezien heb, zal toch altijd iets speciaals blijven.