Môh. Dàt had ik nooit verwacht: ik zit te werken bij een klant—één PC van de klant op het netwerk van de klant, mijn laptop zonder netwerk om op te schrijven—en plotseling heb ik een verbinding met een draadloos netwerk.
Niet zomaar een verbinding: een redelijk snelle verbinding met een zeer sterk signaal, zonder wachtwoord, en van een bedrijf dat niets te maken heeft met de mensen waar ik zit. En ik zit op een hoge verdieping van een gebouw zonder buren, zeker niet op die hoogte.
Weird… tot ik naar de naam van de verbinding kijk en de naam opzoek op tinternet. Ha. Mensen van een ander bedrijf in hetzelfde gebouw. Een verdieping hoger, vermoed ik. Die blijkbaar een open wireless aanbieden aan iedereen.
Sympathieke kerels, en ‘t zal het een eind gemakkelijker maken om mijn werk te doen, hoera. 🙂
Ik heb ook zo van die leuke, lieve buren…
Als ik op mijn zolderkamer ga zitten vind ik drie onbeveiligde draadloze netwerken. Die komen wel van pas als je weet dat mijn draadloos netwerk niet tot boven rijkt.
* reikt.
Ja, ik vond het ook wel makkelijk gister toen de stroom eraf was thuis, mijn draadloos dus dood was maar het open netwerk van de buren het nog wel deed.
Minder leuk was die ontdekking toen ik zelf nog onbeveiligd draadloos had, het wel errug traag begon te worden, dat er nog zeven andere mensen aan het meegenieten waren…