Ik ben die mens die wegkrimpt als de mensen van small talk doen. Als ik naar de winkel ga, dan loop ik met de ogen naar de grond, om toch zeker te vermijden dat ze mij zouden vragen of ze me kunnen helpen.
Als de dame of heer aan de kassa van de GB mij dingen zegt, dan denk ik altijd dingen van laat mij met grust! aargh! ik wil niet spreken! rekent gewoon af! gnn!
Maar tegenwoordig word ik zowaar een beetje sociaal. Daarnet bijvoorbeeld, bij de coiffeur: ik had net een halve dag voor het werk betaalde smalltalk en babbelen gedaan, en het moet nog een beetje nagezinderd hebben, want ik heb met de mevrouw aan de knipscharen heel de tijd gebabbeld.
En zo weet ik nu dat ze er al zestien jaar werkt, en hoeveel kinderen ze heeft en wat ze doen, en dat ze eigenlijk achteraf toch graag iets in het onderwijs zou gedaan hebben, en dat haar vriendin nu een vierde kindje verwacht.
En weet zij waar ik werk en wat ik doe, en wat ik in Sint-Denijs aan het doen was, en wat mijn madam doet, en alles van de kinderen, en dat ik tot twintig jaar geleden alleen maar daar ging, en dat ik nu in Gent woon, en alles.
Wel een beetje weird: ik moest mijn bril af zetten, en dus heb ik heel de tijd gesproken met iemand die ik niet kon zien.
Smalltalk is soms wel wijs, eigenlijk.
Slecht weer, he?
Dadde! ‘t Zal de mensen leren om te klagen dat er geen winters meer zijn. 😀
Ik doe niets liever, het zo ontspannend, en goed voor mijn rheumatiek!
Tja, daar is zo’n weblog toch een goede training voor, om te leren over koetjes en kalfjes te babbelen…
ein-de-lijk
Ook wel een voordeel van kids is dat ze een fantastische bron zijn voor sympathieke small-talk.
Betekend dat je nu wél tegen mij zal praten de volgende keer dat we elkaar tegen komen?
Hola, hola. Zó’n vaart loopt het nu ook weer niet hoor. 🙂
Toch, toch, we’re making improvements.