We moesten een tekst of een gedicht meegeven in de zak met de eerstecommuniekaars erin.
Dat zit zo: we hebben dinsdag met alle kindjes en met veel ouders rond een kampvuur gezeten, dat we aangestoken hebben met hout dat de kinderen gesprokkeld hadden, en dat de kinderen zelf gevoed hebben. Op het einde van die dag hebben we twee kaarsen aangestoken aan het kampvuur, en nu krijgt elke dag een ander kindje een kaars mee naar huis.
Dan mag de kaars in hun huis branden, en moeten kinderen en ouders een tekst of gedicht kiezen of schrijven, rond het thema van licht en vuur en warmte. Op het einde hebben we dan een hele zak vol gedachten.
Ik heb een gedicht van Hans Andreus, de vijftiger, genomen. De dichter van het licht, zeggen ze wel eens, dus het past wel.
En ook wel omdat ik het een mooi gedicht vind, en pakkend. Zo’n zoekende mens helemaal op het einde van zijn leven, nog altijd niet zeker, maar nog altijd zoekend. En het is dus ook écht ‘s mans laatste gedicht, net voor zijn dood.
Laatste gedicht
Dit wordt het laatste gedicht wat ik schrijf,
nu het met mijn leven bijna is gedaan,
de scheppingsdrift me ook wat is vergaan
met letterlijk de kanker in mijn lijf,en, Heer (ik spreek je toch maar weer zo aan,
ofschoon ik me nauwelijks daar iets bij voorstel,
maar ik praat liever tegen iemand aan
dan in de ruimte en zo is dit welde makkelijkste manier om wat te zeggen),-
hoe moet het nu, waar blijf ik met dat licht
van mij, van jou, wanneer het vallen, weg inhet onverhoeds onnoemelijke begint?
Of is het dat jij me er een onverdicht
woord dat niet uitgesproken hoeft voor vindt?
Dat belooft daar een vrolijke boel te worden als iedereen zo’n happy gedichten meegeeft.
ROFL jt, dat is exact wat ik dacht 😉
Van een statement gesproken… :p
Ela, niet lachen met Hans Andreus. Licht was een van zijn belangrijkste thema’s.
In deze, bijvoorbeeld, of in deze meer beroemde (enkel naar het voorblad kijken 🙂 ).
Misschien niet over het licht maar toch ook twee pareltjes van Hans Andreus: Je bent zo mooi anders… en Voor een dag van morgen
kweetnie he, ouders, kampvuur, licht, kaars om een ‘redder’ te verheerlijken die dan voor de volgende 2000 jaar niets van hem laat horen en den boel goed laat verzieken. kweetnie … kvind het toch wat gevaarlijk vooral dat we dat doen omdat de geburen het ook doen of de andere kindjes in de klas. Gelukkig geven sommige 🙂 ouders nog ‘kritische’ gedichtjes mee.
Wel wat zwaar voor zulke jonge kindjes, niet?
En is dat allemaal wetenschappelijk bewezen ?