Roger Waters

Zo. ‘t Is gelukt, om binnen te geraken in het Sportpaleis. Zonder enig probleem: gewoon identiteitskaart afgeven, en tien seconden later had ik vijf tickets in handen. Al die ongerustheid voor niets, dus. Trrr.

Het concert zelf? De eerste vier-vijf-zes liedjes: machtig, overweldigend, groots—met als hoogtepunt ongetwijfeld een ingekorte versie van Shine On You Crazy Diamond I-V. Ik dacht dat het podium een levensecht reuzengrote radio was met een whiskyfles, maar het bleek een huizenhoog hi-res digitaal scherm te zijn, waarop naar Pink Floyd-traditie propere dingen geprojecteerd werden.

De tweede helft van het eerste deel, helaas: splut.

Splut, as in het geluid van een soufflé die een heel klein beetje in elkaar zakt. Meneer Waters deed recenter eigen werk, en dat was niet zo’n goed idee: het ging van mja tot embarrassing. Niet zozeer slecht van muziek, en al helemaal niet van visueel, maar wel: miljaaaarrrr zo betuttelend, en zo veilig anti-Amerikaans, en zo zàgen. En wat een knullig stripverhaaltje ook.

Afijn. Na de pauze: een competente maar niet meteen briljante versie van Dark Side of the Moon. Degelijk, goed gespeeld, audiovisueel ook helemaal in orde, maar ik had er meer van verwacht. De plaat is beter, vrees ik.

Toegift: Another Brick in the Wall, Vera, en Comfortable Numb. En dan allemaal naar huis.

Op de keper beschouwd: goed. En content dat ik geweest ben.

En volgende keer moet mijn vader meegaan.

18 reacties op “Roger Waters”

  1. Vorig jaar dit optreden gezien op het San Marco plein. Enfin, beluisterd op het plein. We hadden geen tickets, en moesten dus buiten het “ommuurde” concertplein staan.
    Eén voor één kippevelmomenten. We hebben niet het volledige concert beluisterd, maar het is zo één van die momenten die ik niet snel zal vergeten

  2. Ik wil hier toch wel even zeggen ter defensie van de Roger dat zijn plaat “Amused to death” anders wel een meesterwerk is. En dat zijn concerten nog altijd beter zijn dan wat de groep die vandaag nog Pink Floyd heet, presteert.

  3. Die protestsongs vond ik ook maar niets. Maar deel 2 was echt wel super. Pink Floyd had ik in 94 aan het werk gezien op werchter en dit deed me er toch sterk aan terug denken. Ook de laser in de vorm van een triangel vond ik een sterk staaltje. Bij Wishing you were here, in deel 1, zowaar een krop in de keel gekregen. Memories…

  4. pink floyd zag ik nooit (wegens te jong) maar natuurlijk kunnen hun oude hits me wel boeien. Net als de nieuwe plaat van waters eigenlijk, mooie, goed overdachte songs!

  5. De enige vraag die er echt toe doet: kwam er een varken overgevlogen, of niet? Dat zou de kwaliteit van het optreden moeten bepalen, me dunkt…

    Lang geleden (zomer 1986? ten tijde van “Momentary lapse of reason”) heb ik hen eens gezien in Montpelier of all places. En ja, toen was er een VARKEN!

  6. Indeed, het varken was erbij en als extra een vliegende astronaut en een laser op ‘t eind.
    In 1994 zag ik Pink Floyd in Rotterdam, maar of we daar net hetzelfde varken zagen vliegen, kan ik niet meer zeggen.

    Ook al ben ik geen super grote Pink Floyd Fan (m’n man net iets meer), toch vond ik het een leuk -maar iets te politiek getint- spectakel.

  7. Hoe meningen idd kunnen verschillen! Respect voor ieders mening natuurlijk. Ik studeer Grafische vormgeving en vond het stripverhaal heel hoogstaand! Ik vond alles van buitengewoon niveau en vond sommige stukken heel aangrijpend. Dingen om even bij na te denken! Tot zover mijn mening

    grt
    Mega Pink floyd fan

  8. Sorry Ketjes,
    Totaal niet eens met de vele stellingen hier. Ik kende Roger Waters niet zo, kende Pink Floyd en vooral Gillmore al redelijk.
    Maar Rogers Waters is een meesterbrein. Barst van de creativiteit en zijn 63 jarige geest is nog zo klaar als spa plat.
    Zijn versies (ivgl met Gillmore) zijn bombastisch, hoog en laag met heel veel kracht. Gillmore melkt Pink Floyd uit.

    De videoproductie was gewoon om te flippen. Lang geleden dan ik nog zoiets zo knap georchestreerd en getimed gezien heb. Perfect tot op de 100ste vd seconde. En beelden die zorgvuldig gekozen zijn.

    Kan iemand me een band/performer aantonen die het beter doet?

    Ook zijn politieke boodschappen zijn sterk geapprecieerd door mij. Iemand moet het doen. Het kan misschien pathetisch overkomen, maar dat is nu het probleem met mensen. They get bored. Confortably Numb. And arrogant.

    Wake up people (ben gisteren naar voordracht ivm klimaat geweest, misschien dat ik daarom terug zo strijdvaardig ben 😉

  9. Pfja. ‘t Is wel heel erg gemakkelijk hoor, zo’n belerend vingertje in de lucht steken naar Blair en Bush, en zo’n volledig zwartwit-wereldbeeldje.

    Videoproductie was inderdaad uitstekend, maar dat geanimeerd beeldverhaal vond ik beschamend slecht, een puber in 1973 onwaardig.

  10. Ja jongske da weet ge als ge een beetje pink floyd kent dat het meeste politiek getint is, als je het daar niet mee eens bent, blijf je beter thuis op je stoeltje zitten! 😉 Tis natuurlijk niet voor iedereen zo toegangkelijk om naar zo een niveau te gaan kijken…

  11. @evil duckie: ik ben het niet oneens met die mens, ik vind dat hij véél te veilig speelt en niet ver genoeg gaat.

    Een beetje platitudes spuien, dat kan iedereen. Een rake analyse, een duidelijk alternatief, eens iets anders dan de platgetreden paden van “Bush is een klootzak en Blair is zijn schoothondje”, dàt zou fijn geweest zijn.

  12. Kijk, teksten zoals deze:

    Every year is getting shorter
    Never seem to find the time
    Plans that either come to naught
    Or half a page of scribbled lines
    Hanging on in quiet desperation
    Is the English way
    The time is gone, the song is over
    Thought I’d something more to say

    Dat zijn dus nog eens politieke teksten waar je op kan bouwen, omdat ze persoonlijk zijn en wat dieper gaan dan Bush is bad, ‘mokay?

Reacties zijn gesloten.