Er zat een kleine wespenbok (Clytus arietis) op de venster bij mijn ouders.
Het interweb mag dan al blijven volhouden dat dit één van de meest voorkomende boktorren in Europa is, ik had er nog maar één gezien ooit. En toen had ik geen fotogerief bij.
Gisteren had ik wel fotogerief bij, maar niet het goede gerief: de breedhoek en de SB-800, niet de macrolens en de ringflitsachtigen. Het beest dan maar in een potje gestoken om het dan mee te nemen naar huis, alwaar wél de nodige materialen voorhanden waren.
Buiten de waard gerekend, natuurlijk: tegen dat het zo ver was, was ik die pot al lang vergeten. Nog een geluk dat mijn vader die avond nog langsgekomen is, met allerlei gerief dat we ook nog vergeten waren. En dus dat ik hem onder het fototoestel heb kunnen zetten.
De boktor, niet mijn vader, welteverstaan:
Ik ben content. Niet de beste foto, ‘k weet het, maar het was niet gemakkelijk: ding bleef veel te rap weglopen.
In de verhaaltjes van Toon Tellegen gaan zieke dieren naar de boktor. Nu weet ik eigenlijk hoe zo’n ding eruit ziet. Tot vandaag stelde ik mij een kever voor met een witte jas aan.
Ondergetekende haat(!) wespen.
@ Maartje: je hebt héél veel verschillende soorten boktorren, bij mijn weten. Hier zitten er altijd donkerbruine met een platter schild, als ik mij niet vergis.
@suiadan: geen wesp, wel mimicri van Bates. Zie alhier