Kijk, ik ben boos:
Ik heb al sinds jaar en dag een keffiyeh voor als het winter wordt. Mijn eerste heb ik gekocht in de jaren 80, en sindsdien ben ik nooit zonder geweest.
Warm, zacht, gemakkelijk te dragen, stijlvol en elegant als het moet—mooi opgeplooid en als een gewone sjaal, niet in een driehoek met de punten aangetrokken. En al met al degelijk van kwaliteit, katoen van basis en wol van stiksel.
Ik heb, verdomme, mijn jarenoude laten liggen op de trein, en het wordt weer wat koud, dus heb ik er dan maar één gekocht in de gang onder Brussel Centraal.
BEDRIEGTENBOEL!!
Het is een lelijk, vies, synthetisch gedoe, dat aanvoelt als plastiek, en uitrafelt terwijl men ernaar kijkt! Awoert! Vurtzakken!
Maandag koop ik een nieuwe, dedju. Tien euro in ‘t water gesmeten.
Met zo’n kapsel moet je wel boos zijn op de wereld rondom je…
Amai, ziet er nog scary uit, zo’n boze Michel 😀
Stijlvol en elegant als het moet? Dat zegt genoeg over uw modecriterium.
Ik vroeg me al af wie daar ooit iets koopt in die gang onder het centraal station. Niet doen dus.
‘k Zag precies gelijk zelfs bliksemschichten uit uw ogen vuren.
Toen onze dochter voor het eerst van de perrons die gang binnenstapte, ze was toen een jaar of vijf, riep ze vol verbazing uit: “wow, tapijtenland !!”