Grens

Vanavond gaf Michèle van Topmodel een commentaar op iets dat over haar geschreven werd.

Dat is zo’n gebeurtenis waar even een grens overschreden wordt, vindt u ook niet?

Op Gentblogt overkomt ons dat meer dan eens, wellicht omdat we redelijk dicht op de mensen zitten: een verkeersongeluk staat in de actua, dan is er discussie over en weer tussen “het is toch wel een wreed gevaarlijke straat” en “waarom krijgen de automobilisten altijd de schuld, misschien heeft die fietser ook wel iets verkeerd gedaan”, en plots komt er een reactie van de vrouw van de overreden man. Of publiceren we een item over het overlijden van iemand, en komt een nabestaande iedereen danken voor het medeleven. Of, trivialer, doen we iets over een restaurant of winkel en hebben we eigenaars of sympathisanten of net concurrenten dan wel vijanden op ons dak.

Hier op mijn weblog gebeurt het ook wel eens: in de vijf-en-zoveel jaar heb ik één artikel dat er al stond grotendeels verwijderd — ik lachte er een beetje met iemand, en plots had ik de dochter van die iemand aan de e-maillijn.

‘t Is maar om te zeggen: de mensen, en ik reken mij daar ook bij, beseffen dat veel te weinig, dat er overal échte mensen achter zitten.

“De boekskes” kunnen daar weg mee geraken: noem iemand een slet en een domme kalle, het wordt gepubliceerd en niemand kan erop reageren behalve in de wachtzaal van de dokter en bij de coiffeur roddelen, en een maand later is het vergeten. Op het internet, of erger, op zo’n weblog, kunnen ze zelfs maanden en jaren later plots op uw virtuele deurmat staan.

4 reacties op “Grens”

  1. Zolang het positief is, kunnen de meeste mensen er wel mee om denk ik… maar inderdaad, het internet blijft je achtervolgen dus ik ben daar heel voorzichtig in wat ik neerpen… je weet nooit wie meeleest he.

  2. Zowel Elisa, Tess als Michèle zijn al over de vloer geweest. Geestig.

    Ik zorg er wel voor dat je correct met de mensen omgaat. Vooral in de moderatie van de comments kan dat weleens nodig zijn.

  3. Heb mij de voorbije maanden de moeite getroost om alle 56 geselecteerden voor het provinciale rockconcours Westtalent eens tegen het licht te houden. Soms was ik misschien een beetje cru, maar ik vind dat dat moet kunnen: als je aan zoiets deelneemt en ‘het wilt maken’, dan moet je je er van bewust zijn dat er, als je bekend raakt, ook heel wat mensen negatieve kritiek zullen hebben op je muziek. Maar blijkbaar konden niet alle bandleden dat waarderen toen ik hun myspacetoestanden besprak…
    Anyhow, een zeer terechte post, dendezen! Soms vergeten we het wel eens…

Reacties zijn gesloten.