Die keer dat ik eens moest lachen

Ik lees bij Bruno (-LVG) een lijst van allerlei plaatsen waar men kan zien hoe men het doet in de lijsten.

Check it out. Bij Metatale en in de persoonlijk Blog50 sta ik op nummer twee. In de algemene Blog50 daarentegen sta ik maar op nummer 24. Bij Technorati sta ik met mijn authoriteit van 228 en 1608 blogreacties och here op plaats 23.628. Bij Alexa sta ik zelfs maar, ha, op de plaats 149.056.

Bij deze een voorspelling: eind dit jaar zal ik in al die lijsten nog heel wat stukken lager staan. En ik ga daar geen halve seconde van wakker liggen.

Ik ga dit jaar wakker liggen van vier dingen: mijn familie, mijn vrienden, mijn werk, en Gentblogt. En dat is het.

Het was vanavond vergadering van Genbtlogt: één deel ingekorte redactievergadering, één deel voorbereiding voor de algemene vergadering van de VZW Gentblogt, één deel gewoon samen zijn en babbelen.

Niets echt speciaals, geen grote drama’s. Niet iedereen was het eens over alles eens, maar iedereen wil vooruit, en we geraken er wel. Gentblogt is een speciaal geval, want het combineert op bepaalde momenten familie, vrienden en werk—verwarrend soms, maar als het allemaal meezit: magisch.

Fuck lijsten. Screw verkiezingen.

Vanavond was magisch, bedenk ik achteraf. Alledaagse magie: de allerbeste.

4 reacties op “Die keer dat ik eens moest lachen”

  1. Gent, holst van de nacht, Sint-Baafsplein.
    Kafka-achtig individu met lange zwarte mantel en vervaarlijk zwaaiend met wandelstok en ook wijzend in de richting van de Draak op het Belfort citeert herhaaldelijk & uit volle borst (Shakespeare?) alvorens hij in allerijl door 3 mensen wordt afgevoerd in kleine zwarte C3.

    De argeloze, doch uit zijn vroege slaap gewekte Gentenaar kijkt door het raam naar dit beeld en denkt, damn, dit is beter dan You Tube.

Reacties zijn gesloten.