Ik ben er voorlopig even van af: allemaal dringende dingen te doen. Ook een beetje op het werk, maar toch vooral naast het werk. Weken aan een stuk, eigenlijk.
Druk, maar eigenlijk zelfs niet aangenaam druk. Zo van dat “het is nù misschien niet druk vanavond en ik kan het nog een dag uitstelklen, maar dan gaat het morgen wél druk zijn” druk. Vanavond niet, en voor de volgende paar dagen ook niet. Ik heb dingen afgewerkt die afgewerkt moesten worden, en dat lucht redelijk wat op.
En mijn rug doet voor het eerst in làng alleen maar veel pijn meer, niet afgrijselijk veel pijn. Dat lucht óók op. ‘t Is tijdelijk, maar toch.
Oh, en mijn tafelwaardecomputeropstaatboven is ook opgekuist, dat lucht ook serieus op.
Ik was wat te optimistisch met de onmiddellijkheid van het beginnen verbouwen, maar hey, we hebben tijd en het zal er van komen, en alles komt in orde.
Alles komt in orde: ik heb de indruk dat ik dat tegenwoordig tegen zowat iedereen zeg waar ik mee spreek. Meestal komt ook alles in orde. En meestal is wat een probleem lijkt, niet écht een probleem.
Een paar dagen rustig blijven ‘s avonds, en dan één voor één een paar andere pijnpunten (ha!) aanpakken, denk ik.
Pijnpunten, het magische woord! Ik wou dat ik het ook kon zeggen, een rustige avond… maar dat komt wel, alles komt wel goed. soms.