Het was oudercontact vandaag. Ze doen het alletwee goed, Zelie en Louis, da’s dus wel goed.
Natuurlijk ben ik het niet altijd eens met de leraars en leraressen van de kinderen, het zou nog maar triestig zijn. Soms vind ik dat ze niet streng genoeg zijn, soms vind ik dat ze te streng zijn, soms vind ik dat ze te rechtlijnig zijn, soms vind ik dat ze te arbitrair zijn.
Maar geen haar op mijn hoofd dat er ook maar aan dénkt om hun gezag in twijfel te trekken bij mijn kinderen. Wij zijn de baas thuis, de juf en de meester zijn de baas in de klas, zo. is. dat.
Nee, we zijn geen onmensen, en ook geen reactionaire jaren-50-ouders, maar er moet duidelijkheid zijn. Ouders en leraars zijn partners in de opvoeding van de kinderen, en we moeten elkaar kunenn vertrouwen. Eén aspect van dat vertrouwen is dat we elkaars gezag niet ondermijnen, en dat we problemen eerst onder mekaar bespreken voor het naar de kinderen of–godbetert–de buitenwereld te brengen. Dat is precies hetzelfde als wat er tussen ouders gebeurt, en tussen ouders en grootouders.
En als we daar heel eerlijk in zijn: ik zie mijn kinderen liever dan zowat alles ter wereld, maar kinderen zijn kinderen, en géén volwassenen.
Leraars, die zitten tussen directie en leerlingen en ouders. En vooral ouders dan, die denken dat ze alsmaar mondiger moeten worden. Die wéten dat ze het allemaal beter weten. Die, manifest, denken dat ze even voortdurend in de klas aanwezig zijn als de leraar zelf. Er zéker van zijn dat ze alles beter weten. En in wiens ogen hun eigen kinderen àltijd gelijk hebben.
Problemen met de beslissingen van de leraar? Kan, natuurlijk. Maak een afspraak met de leraar, telefoneer eens of zo. Maar goeie help, via een weblog? Waar al die kindertjes die och here nooit iets gedaan hebben lustig mee kunnen lezen hoe een ouder de leraar van zijn zoon publiekelijk denkt te moeten vernederen?
Euh, nee. Nee, niet echt.
Maar bon. Ik sta nog altijd achter wat ik een paar jaar geleden –hey, in verband met hetzelfde weblog van dezelfde meneer!– al eens schreef:
Het ligt voorbij mijn grens, ik heb een oordeel, maar dat geeft mij het recht niet om te veroordelen. Want uiteindelijk: het zijn niet mijn zaken, en ik heb mij daar niet in te moeien.
Net zoals er ook wel mensen zullen zijn die er schande van spreken dat mijn dochter een weblog heeft, of dat ik foto’s van de kinderen post.
Als ik met mezelf in het reine sta, en in de spiegel kan kijken en “Ik sta recht in mijn schoenen” denken, dan heb ik iets van “als het u niet aanstaat: ik verplicht u niet om te lezen.”
En ach ja, ik had dit ook niet op het interweb moeten zetten, wie ben ik, etc.
Ik vraag het mij anders wel af hoor: zijn wij uitzonderingen op een soort nieuwe algemene regel of zo? Want ik hoor tegenwoordig niet anders dan dergelijke “mondige ouders”-verhalen…
anderzijds een ganse klas straffen voor het gedrag van een paar, is sooooooo 1980
maar inderdaad onze vriend van 7 seconden gaat hier wel heel erg ver, al zijn blogposts trouwens de laatste tijd
voor de rest mondigheid moet, maar er is een fijne grens tussen assertiviteit en agressiviteit
Dank je, Michel. Ik wou dat meer ouders redeneerden zoals jij.
Want, geef toe, elke ouder denkt dat zijn kind nooit iets verkeerd doet, en nooit liegt, en zich altijd aan de regels van de school houdt.
Waar komt dan het vandalisme vandaan? De gestolen portefeuilles en GSMs? Huilende interimarissen? Het pestgedrag?
Bizar, want geen enkel kind doet ooit iets wat niet door de beugel kan, als je de ouders moet geloven.
En wij maar vechten tegen de bierkaai…
duh, en wat doen ze in het leger ?
ocharme ochere, een beetje kweken van dicipline wordt onder het valse voorwensel van “wij zijn modern” afgedaan als “ouderwets”,
collectieve bewustwording is het andere eind van het spectrum van “kuddegeestgedrag”
Draait het hem niet altijd over wederzijds respect? Dat je je kinderen moet leren voor wie ze respect moeten opbrengen en dat ze in ruil hiervoor ook respect terugkrijgen. Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot en als er dan eens moet gestraft worden dan is dat maar zo.
Mijn dochters kregen nog geen straf, maar als ze er kregen dan zouden ze die moeten maken. Uit je fouten moet je lessen trekken. En het gezag van de leraar moet je respecteren. Of er toch op zijn minst over spreken.
Helemaal mee eens. Ik vind mezelf best mondig, maar ik zal nooit partij trekken tégen de leerkrachten van mijn kinderen (behalve bij kindermishandeling uiteraard).