Doe eens een ontwerp

Ik had een opleiding te doen, vanavond, en dat is ongeveer wel gelukt. Vervelend werk, maar bon, een mens mag niet klagen.

Daarvóór zou ik in de snelte even tonen hoe welk programma te gebruiken om een affiche mee te maken. Een affiche, dat kan natuurlijk in veel programma’s—uiteindelijk is het Illistrator geworden.

Maar het is uiteindelijk uitgedraaid op “een affiche maken”. Een geluk dat ik het niet op voorhand wist dat het dat zou worden, of ik had heel de dag nerveus gelopen. Ik ben geen ontwerper, namelijk.

Ambachtelijk, daar streef ik naar. Maar geïnspireerd? Geen idee. Ik denk het niet.

…maar kijk: onlangs kwam ik iemand tegen die ik al járen niet meer in het echt gezien had. Als ik het heb over het verschil tussen de poeta faber en de poeta vates, dan haal ik telkens dezelfde paar mensen aan: ik ben geen ontwerper, verre van, maar dié, en dié, dát zijn echte ontwerpers.

Schets mijn verbazing als die mens toch wel zegt dat hij eigenlijk liever het ambachtelijke doet, want dat hij zich écht niet als een ontwerper beschouwt. En dat was dus 50% van mijn voorbeelden van “voor écht ontwerp moet je bij die terecht”.

Het ontwerp vanavond? Een A3 met daarop foto’s en tekst. Zwarte achtergrond, tekst wit en 25% grijs (Helvetica Neue Heavy, -50 tracking). En toen moest er nog een titel komen en wat onderschrift, en heb ik de pagina langer gemaakt, zodat het een halve A2 (in de breedte doorgesneden) werd. Titel toegevoegd in magenta en cyaan (Cooper Black) en onderschrift in Helvetica Neue Bold en Medium. En dan nog wat moeten prutsen aan de kerning van de Cooper Black, en de leading van de tekst wat esthetisch verantwoorden, en de beelden optisch aligneren waar het er met mijn rudimentair grid niet goed uitzag. En dan nog wat fiedelen, link en rechts en op en neer.

Yep, de mensen die de helft hebben begrepen van wat ik hierboven zei, zullen gaan “ah, een standaard cliché ontwerp dus”.

Ik ben content van die sprong van A3 naar halve A2, van de aandacht voor detail in de kerning van de titel, en van de (min of meer) competente typografie. 

Maar het is niet geïnspireerd, denk ik.

Om de zoveel tijd kom ik terug op ditzelfde probleem, en ik heb zo’n gevoel dat het wel eens iets tupisch Belgisch zou kunnen zijn. We hadden het denk ik allemaal in Miami, toen we de presentaties van de ene “De Grote Voornaam Achternaam” na de andere aanhoorden, en dat we bij de ene na de andere het gevoel hadden van “is het dát maar?” en ook wel “dit kunnen wij toch ook?” en ook wel “wij zouden dit te banaal vinden om mee naar een internationale conferentie te dúrven vertrekken”.

Moet dat eigenlijk wel, on-banaal zijn? Is degelijk en competent niet genoeg? Is er wel een verschil tussen gewoon vakkundig en geïnspireerd?

Ik denk meer en meer van niet. Ik denk meer en meer dat het hetzelfde is als het verschil tussen kind en volwassen. Er is een moment dat je van jezelf zegt “nu ben ik geen kind meer”, en bijna per definitie is een niet-kind een volwassene, maar is er wel een moment dat je van jezelf zegt “nu ben ik volwassen”?