Jan klaagde gisteren dat hij pijn had in zijn nek, maar hij was wel heel erg moe, dan kan het vanalles en nog wat zijn.
Vanmiddag was het weer van dat. Nekpijn, dat kan hersenvliesontsteking zijn: met de kin op de borst laten gaan, en als dat pijn doet, u zorgen beginnen maken.
Maar kin op borst lukte, en Jan kwam gewoon naar beneden om te eten, en alles was in orde.
Deze namiddag: de kinderen hadden een ijsje gekregen, en Jan wou nog een koek nadien. Neen, dus: we gaan daar niet in overdrijven in dat snoepen.
Groot drama! Wenen! Bleiring! Plots weer zijn nek.
Vreselijke pijnen, duidelijk. In de zetel gelegd, bijna direkt in slaap gevallen. Maar toen hij een uur of twee later wakker werd: tieren van de pijn.
Afijn, naar de dokter getogen: een stijve nek. Oef. Geen dodelijke ziekten of zo. Kunnen wij nog naar Henk gaan vanavond.
O dan ziet ge Virginia mss. Ik mocht zogezegd mee maar voor ik een antwoord kon geven had ze mijn plaats al aan haar moeder gegeven, PFUH : P
Och mens, ge wou niet eens mee! Ten onrechte, want het was goed :-D. Zoals ik voor de tweede keer heb mogen vaststellen *roloog*.
Ik vind dat soms ook zo verschrikkelijk moeilijk, die grens tussen “het zal wel overgaan, veel dingen genezen gewoon vanzelf” en “jamaar, die symptomen, zou het toch niet …?”