Snif. End of an era: vandaag was het écht de laatste dag dat ik op De Post was.
Ik heb er vandaag niet meer gewerkt, of beter: ik heb er voor een ander project gewerkt ter plaatse, maar ik wou er toch zeker nog een laatste keer een halve dag aan dezelfde tafel zitten met de collega’s.
Bilitis zit in Mexico, maar Vanessa, Kirsten en Marie waren er wel. Pascal zat lager in het gebouw, en we zijn ‘s middags allemaal samen gaan eten, met Bart en Alain en mezelf.
‘t Is niet het einde van de wereld, en we gaan elkaar ongetwijfeld nog wel zien, maar toch: zo spijtig dat het afgelopen is! Een jaar intensief samenwerken in min of meer een situatie van ons tegen de wereld en we vinden de regels samen uit terwijl we het werk doen, dat schept een band.
Oh, en de meisjes hadden ons warempel allemaal cadeaus gekocht: voor alledrie een klak van De Post en een muismat met een foto van zijgevieren, en dan allemaal persoonlijke cadeautjes—ik had een blik Cola Light (tiens, zou ik soms Cola Light drinken?), twee tollen (tiens, zou ik soms prutsen met speelgoed?) en een rubberen kraaghagedis (tien, zou ik soms beesten kopen?). En zo’n clipding met een envelop erin met een kaartje erin met allemaal lieve dingen erop.
Elk werk is speciaal, en de overgrote meerderheid van de mensen die ik tegenkom vallen mee, maar ik ga mij de collega’s bij De Post nog héél erg lang herinneren.