Nekpijn hebben met een soort metaal-lijm-verbouwd-been-nek, en er dan niet aan willen komen wegens it grosses me out: ik sympathiseer.
Zo erg, dat ik er al een lange tijd zelfs niet meer over nagedacht had: ik ben denk ik drie jaar lang niet aan het midden van mijn rug gekomen, en toen denk ik een keer of twee, en sindsdien ook niet meer.
In het midden van mijn rug zit namelijk een gat met alleen maar vel, en onder dat vel loopt zowat rechtstreeks mijn ruggenmerg. Iemand met een breinaald—hell, iemand met een houten lepel—zou er zó door kunnen duwen.
Zo ongeveer het beste resultaat als mij dát overkomt, is dat ik verlamd ben van het midden van mijn rug af tot beneden. Het slechtste dat mij kan overkomen, daar denk ik liever niet aan.
Tussen rondlopen en rolstoel zit een lapje vlees.
That fucking grosses me out, ik moet er niet aan denken hoe vies dat niet klinkt voor iemand die er niet al meer dan vier jaar mee rondloopt.
Het klinkt vooral eng, ik zou nergens meer tegen durven leunen.
Niet dat ik wil minimaliseren, maar is dat niet vooral iets dat in de kop zit? Ik bedoel: steek bij mij een breinaald op de juiste positie en ik heb het ook vlaggen.
Al zal het waarschijnlijk wel iets meer moeite en precisie vragen dan bij u, als ik het zo lees. 🙂
Ik snap het zelfs niet helemaal, maar ik denk ook niet dat ik dat wil. Ik sluit me aan bij Beau: eng.
Ik kàn denk ik al een jaar of tien niet meer aan het midden van mijn rug wegens te stijf. Of te korte armkes, dat kan ook.
OK, ik vind het maar eng, maar toch ook fascinerend. Dan komen er spontaan vragen bij mij boven, bvb hoe groot is dat gat ? En moet je dan een corset of bescherming dragen, en, en… en dan denk ik : enfin, t’is niet de bedoeling dat ik u hier mee ga ambeteren met persoonlijke vragen te stellen. Dus ‘foggedaboutit’.
Maar fascinerend vind ik het wel (en eng).