Ik hoorde het pas vandaag, dat Bettie Page gisteren overleden is, en ik was er helemaal van gepakt.
I want people to remember me as I was, zei ze in 1998, toen men haar vroeg waarom ze na de jaren 50 niet meer in het openbaar verscheen.
Bettie Page was een visioen, de perfecte vrouw, onschuldig en oh boy absoluut niét onschuldig tegelijk.
Ze laat een handvol foto’s en wat filmpjes na. En ontelbare gebroken harten.
がんばってください。
mooie vrouw. Ze heeft een beetje een Romy Schneider glimlach. En heupen – gaat de Twiggy periode vooraf. Leuk.
Het ligt waarschijnlijk aan de tijd waarin ik geboren ben, maar ik vind ze op die twee foto’s helemaal geen mooie vrouw. Op de tweede foto vind ik het zelfs een beetje griezelig, die ribbenkast.
Ik vind het wel een mooie wespetaille. Schoon is misschien niet het goeie woord, maar wel intrigerend. En dat is *veel* interessanter dan “schoon”.