Het was “wel eens leutig” in het begin, maar tegenwoordig steekt het me meer en meer hartsgrondig tegen, die pastiche op telenovela’s in Woestijnvis.
Het is, voor mij althans, op zeer weinig tijd omgeslagen van een soms grappige manier om te lachen met de manier waarop typische soaps genre Sons & Daughters of Days of Our Lives of The Bold and the Beautiful werken, naar een ongelooflijk irritant ik-wil-wel-maar-ik-kan-niet.
De persiflage van de trage filmstijl, het typische acteren en een minder dan vlot taalgebruik was eventjes grappig, maar is tegenwoordig beschamend — ik vind het neigen naar het belachelijk maken van de acteurs.
Er is wellicht een reden dat er heelder teams professionals schrijven aan The Bold and the Beautiful.
Faut pas jouer les riches quand on n’a pas le sou.
soms willen ze met zo’n dingen (om het dan intellectueel te laten overkomen) zodanig subtiel zijn dat het gewoon onder de radar duikt van ‘humoristich zijn’
Misschien ligt het aan mij, maar ik kan het toch nog best pruimen. Ok, het is niet hilarisch grappig, maar afhankelijk van de toneel vereniging kan ik er best nog naar kijken en mee lachen (soms meer door plaatsvervangende schaamte maar soit).