We schrijven 1979, en ik logeer bij Marnix, mijn beste vriend van toen.
We zitten in de tv-kamer, hij in de zetel en ik in de zitzak—dat was toen een exotisch meubel, meneer.
Pitou de hond, een model Samson maar dan eenkleurig beige en met de neiging om te klitten, komt op en af gestormd met zijn plastieken egelspeelgoed.
Er waren veel goeie series op televisie in die tijd—Logan’s Run, Man from Atlantis, Mork & Mindy, Sapphire and Steel—maar wij zitten gebiologeerd naar Battlestar Galactica te kijken.
En daarna een blik rijstpap met bruine suiker.
Gho, wat waren wij toen gelukkig.
Ze hebben het een tijd begin jaren ’80 heruitgezonden ‘s avonds tijdens de zomer. Ik weet nog goed dat ik toen op hetzelfde moment als mijn zus naar bed moest, maar stilletjes terug naar beneden mocht komen om naar Battlestar Galactica te kijken.
Ik moet dringend eens de DVD’s aanschaffen (van die originele serie weliswaar).
niets boven “de man van 6 miljoen”
niets boven De Kat š
Zeg Michel, ik dacht dat jij eerder fan was van de nieuwe serie dan van deze uit de jaren 70-80. Of vergis ik mij?
Ik heb De Kat nooit gezien: wij keken omzeggens alleen naar televisie de zondag bij mijn grootouders. En als we al naar dingen keken, dan was het op Frankrijk, niet op de BRT. š
Maar de oude serie van Battlestar Galactica was natuurlijk, dertig jaar geleden, machtig goed.
Op Boxey en Muffit na. En we spreken natuurlijk niet over Galactica 1980.
Ik heb het allemaal nooit meer opnieuw bekeken: ik vrees dat sommige dingen beter in het geheugen blijven.
sommige dingen blijven inderdaad beter in het geheugen š
De oude serie is dus nog iets anders dan Galactica 1980? Daar was ik me niet van bewust. Hoe dan ook, de Cylonen maken bijzonder funky geluiden
Kleine kinderen met superkrachten. Brrr.