Oh, helemaal vergeten: het was ondertussen al meer dan acht jaar geleden, maar Zelie zit weer vooraan in de auto.
Anna werd te groot om met het kinderzitje vooraan te blijven zitten—ze botste voortdurend met haar voeten tegen het dashboard—maar ze is nog te klein om zonder kinderzitje in de auto te zitten, net zoals Jan en Louis trouwens.
Alleen Zelie is groot genoeg om al in een echte zetel te zitten, en dus is zij nu naar voor verhuisd. Ze is zo fier als een gieter, nu ze weer tussen ons getweeën zit:
…en achteraan is het nu nog meer dan anders kermis. Jan en Anna naast elkaar: altijd feest.
Anna die luidkeels klaagt “maar ik heb dat niet gedaan”, Jan die op volume 15 roept “maar An-náááá”, beschuldigingen van pesten over en weer—en een minuut later alletwee lachen gelijk gebochelden. Peis en vree en lawaai, en meteen erna ruzie en lawaai, meteen dáárna weer rust in de relatie en lawaai.
“Lachen gelijk gebochelden”… Deze uitdrukking heb ik nog nooit gehoord in ‘t Nederlands. Ik ken wel “rire comme un bossu”.
Ne Multipla! Heb er ook zo eentje gehad, een van de beste wagens dat k ooit had.