Aargh!
Ik loop al van dinsdag met dat nummer van Walter Hus in mijn hoofd.
Ik zet het dan regelmatig eens op, ondanks de erbarmelijke beeld– en geluidskwaliteit. En dan dansen de kinderen mee, en alles.
Alleen jammer dat het zo kort is, van mij zou het wel vier keer zo lang mogen duren, de ene herhaling na de andere met kleine kleine modulaties en alsmaar meer en meer en climax. En dingen.
Namahn-event-gerelateerd trouwens: Michael en Aureia van Tale of Tales waren er ook, met allemaal spelletjes.
En ik heb sinds een hele tijd The Path niet meer gespeeld. Niet omdat het niet goed is, maar omdat ik het wil opsparen voor als ik er eens alle tijd voor kan maken.
Raar. Deze mens heeft als omgeving een soort bedrijf of zoiets. Maar ik vermoed dat deze meneer iets meer rock’n’roll bijheeft (dat horen we ook). En zou hij op andere podia (lees: chateaux op pukkelpop ofzo) veel meer tot zijn recht komen. Ik vind de muziek niet kloppen met de omgeving.
ook hier gonst Hus regelmatig door het huis, vorige morgen zelfs door wakker geworden, nog een aangename manier vond ik… dus ik ben mee fan ;-)!