Une petite plage d’émotion

Vorig weekend zijn we naar Nederland geweest, bij de familie verjaardag vieren.

Voor de weg naar daar had ik wat dingen op de iPod gezet, en vraag mij niet waarom, er stond ook een plaat van Pierre Perret op: Pierrot chante pour les gamins, les marmots, les lardons.

Wij hadden thuis een stapel platen van Pierre Perret, en ik was er in de auto zaterdag compleet verbaasd van hoe ik die liedjes na, oh, dertig jaar nog altijd bijna helemaal kon zingen.

En hoe het zelfs bij de honderdste beluistering niet gemakkelijk is om de waterlanders te bedwingen bij de ene helft van de liedjes, en het gelukzalig glimlachen bij de andere helft.

Ter illustratie! Mon p’tit loup, geschreven voor een verkracht kindje:

Of Lily:

…en dan aan de andere kant, bijvoorbeeld Vaisselle cassée (“Savez-vous casser la vaisselle à maman? Voilà voilà comment on s’y prend: la toute première fois, on hésite un peu. Quand on a pris le coup, c’est marrant comme tout. On pose une assiette sur une autre assiette, puis de plus en plus jusqu’à ce qu’y en ait plus. La pile sur la tête on enlève la main puis on lève un pied en chantant ce refrain: Vaisselle cassée c’est la fessée!Vaisselle foutue pan-pan cul-cul!”) en let er vooral op dat zo ongeveer op heel dat plein het blijkbaar ooit gezongen heeft als klein kind:

 …of Les jolies colonies de vacances (“J’ai que huit ans mais je m’débrouille. J’tousse un peu à cause qu’on avale la fumée d’l’usine d’à côté, mais c’est en face qu’on va jouer, dans la décharge municipale”):

…en om af te sluiten: La cage aux oiseaux, en durf eens te zeggen dat dit geen ongelooflijke televisie is, en dat de wereld niet mooi kon zijn, soms, en dat de wereld niet voor altijd een beetje minder mooi geworden is toen Jacques Martin stierf—

Zucht.