Ik had een goed fototoestel waar ik content van was en waar ik veel en graag foto’s mee nam.
Dat fototoestel is deze zomer gestolen geworden: ik had het, zoals bijna elke dag, mee naar mijn werk in Brussel. En toen gingen we rond de middag naar een vergadering in Gent, en ben ik niet meer teruggekeerd naar Brussel maar in Gent gebleven. En toen is mijn vader overleden.
En toen was het de vakantie en het ouderschapsverlof die gepland waren en ben ik niet meer teruggekeerd naar mijn werk tot ongeveer anderhalve maand later.
En toen ik terugkwam, was de zak met het fototoestel en twee lenzen en een GPS-voor-op-het-fototoestel en een videocamera wég.
Zak was gesignaleerd waar ik hem gelaten had (op het bureau waar ik op aan het werken was), maar zak was nu wel wég.
Ik heb wel nog een ander fototoestel hoor, maar ik kom er bijna niet meer toe om foto’s te nemen. Dat ik mijn oud fototoestel mis, en mijn twee favoriete lenzen. En dat ik er redelijk bitter van wordt, en al.
Bah.
Machteloze emoties, ‘t is wat.
Het is al een paar dagen geleden dat ik dit voor het eerst las maar het blijft in mijn hoofd spoken: wie doet nu zoiets? En op het werk. Ik veronderstel dat je bij een klant was. Wat het idee dat collega’s zoiets zouden doen is met toch iets te heftig.
Nee hoor, geen collega’s.
Normaal gezien zou ik mijn fototoestel nooit laten liggen, maar we moesten inderdaad over en weer naar een vergadering. En toen ben ik na die vergadering een hele tijd niet teruggekeerd naar het werk (mijn vader is twee dagen later gestorven).
Het is een grote ruimte, waar verbouwingen in waren. En dat fototoestel heeft er wellicht lang op dezelfde plaats gelegen.
Ik vind het alleen heel jammer dat er op het werk geen verzekering was voor dergelijke dingen.