We waren in Oudenaarde verjaardag gaan vieren van een neefje. Daar is een grote trampoline, zo helemaal met bescherming er rond en netten en alles: de kinderen zitten er altijd allemaal op, in beurtrollen meestal (de jongens, de meisjes, de grote, de kleine…).
Ze kennen die trampoline allemaal en het is altijd groot jolijt. Van tijd tot tijd ruzie, natuurlijk, en wat duwen en trekken, maar ze gaan er echt wel verantwoordelijk mee om. En er is uiteraard altijd wel een volwassene in de buurt.
Vannamiddag liep het mis: een kindje van de familie sprong, kwam verkeerd terecht op zijn hand, en brak de twee beenderen in zijn voorarm.
Ik zag het zo ongeveer gebeuren, ‘t is te zeggen ik zag hem wenend van de trampoline stappen, en serieus: zo’n voorarm die in een hoek van 70° staat op een plaats waar een voorarm niet hoort geplooid te zijn, da’s niet zo’n fijn gezicht.
Hij naar het hospitaal, meteen pijnstillers gekregen, foto’s genomen, gezien dat het een propere breuk was die recht te trekken was, volledige verdoving, beenderen gezet, nieuwe foto genomen, gezien dat alles goed zit, in de plaaster gestoken, een nacht op observatie, en morgen mag hij alweer naar huis.
Rédelijk vies, maar serieus content dat het allemaal in orde komt. Dat beeld van die arm ga ik niet rap vergeten.
Ben ik ook tegengekomen, zij het niet op een trampoline. Gewoon uitgegleden en plat op mijn rug terecht gekomen. Linker voorarm vlak achter de groeibeenderen gebroken. Stond in een rare hoek waar mijn pa zeker 10 jaar lang nog heeft over gedroomd.
Franse hospitalen op zondag-avond dienst: geen verdoving, niet gespalkt, “slaap maar wat”, ‘s ochtends pas geopereerd. Nog eens moeten laten herdoen twee dagen later, toen we terug thuis waren.
vorig jaar zelfde horrorbeeld gezien op een springkasteel met een dubbele beenbreuk. Krijg er nog rillingen van.
allé, eind goed al goed
en al heel blij dat het eens niet één van d’uldere was