How sad is this?

Het is nog maar juist vakantie, en ik krijg al een paar dagen aanvallen van zwarte depressie en paniek als ik eraan denk dat de vakantie binnen anderhalve week over is. En dat ik niets zal gedaan hebben van al de tienduizend dingen die ik wou doen als het vakantie was en waar ik al een heel jaar naar aan het uitkijken was.

Het heeft er ook wel mee te maken dat ik gepland had ouderschapsverlof te nemen maar dat dat er uiteindelijk niet van gekomen is, maar toch: fuck, maat, wat voor triestige mens ben ik niet?

Pas op, versta mij niet verkeerd: wat ik doe van werk benadert het werk dat ik zou doen als ik zou mogen kiezen wat ik zou doen, en ik heb niet anders dan fijne collega’s en zo, maar toch. Mijn carrièreplanning is samen te vatten als “hopen dat ik zo snel mogelijk op pensioen kan”.

Dringend lotto beginnen spelen, vrees ik.

6 reacties op “How sad is this?”

  1. Maar je ogen zijn al half open… ik heb een burnout nodig gehad om mijn ogen te openen… maar wat een leuk en gezapig leven heb ik ervoor teruggekregen!

  2. Ik versta je wel ! Als ik morgen kon stoppen met werken deed ik het onmiddellijk. Ik heb nu wel veel vakantie, en ‘t is nog te kort. Klagen doe ik niet, uiteindelijk kan ik heel veel juist omdat ik een inkomen heb dat uit mijn werk voortkomt, ik heb de luxe van vakantie en de manier waarop ik die vakantie in en mag invullen is een gevolg van dat werk. Maar goed, ik versta je helemaal ! Zelf maak ik lijstjes van wat ik in de vakantie wil doen, want het laatste is je vakantie te beënidigen en ‘t gevoel te hebben dat je nog niet eens begonnen bent aan wat je een heel jaar wou doen!

  3. Rond je 40-ste kan dit de wel eens de kop op steken. Maar het feit dat je dit schrijft en je er van bewust bent, wil je het zelf nog niet geloven en zoals een andere reactie aangeeft, je weet nog niet wat dat is, met pensioen zijn. Even een dip en dan nog wat gas geven.

Reacties zijn gesloten.