Ha, ik moet morgen een uur spreken. En weet ge wat? Ik ga dat eens doen zonder Powerpoint of niets. Ik kan ongetwijfeld een halve dag vullen met heelder monologen, maar het moet een discussie worden, so there.
Het zal gaan over sociale dinges en community en zo, en ik heb zo’n vermoeden dat ik geen goed nieuws zal gaan geven. Het kan zijn dat ik me vergis hoor, en ik houd mijn geest heeltegans open — op een goede dag kan ik wel zes tegenstrijdige opinies tegelijkertijd in mijn hoofd houden en nóg open staan — maar ik vrees ervoor.
Het gaat over politiek, namelijk. Nu ja, alles gaat over politiek en macht en spelletjes, in de over-overgrote meerderheid van de projecten, maar hier gaat het écht over politiek. Gelijk met verkozen mensen en zo.
En dan mag ik nog zoveel lansen breken voor de ideale situatie: dan weet ik eigenlijk op voorhand dat er een heel erg moedige beleidsmaker nodig zal zijn voor waar ik aan denk, en vooral iemand met een visiehorizon die verder reikt dan de volgende verkiezingen.
Enfin. Open geest. Open geest.
Zonder Powerpoint? Da’s durven!
En ik zou dat dus ook effektief gedaan hebben als iemand *kuch* mij niet had gezegd er toch een te maken.
Pfuh.