Vuil spel

Trrr. De ploeg van Jan heeft 3-5 verloren, en akkoord, ze liepen wat suffig en bij de tegenpartij was er één jongetje dat echt enorm goed speelde, maar toch.

Het is nu al de tweede week op rij dat de ploeg aan de andere kant gemeen speelt. Duwen en sleuren, ellebogen, hieltrappen: echt niet proper. Eén van de onze op weg naar hun goal: gewoon schaamteloos een stamp in de rug geven. Tackle? Op de hielen, niet op de bal. Inworp? Maak er een catchwedstrijd van.

Oh ja, zeker, het zal volgend jaar nog erger worden, en het hoort er allemaal bij, maar toch.

Er stond een mevrouw aan de zijlijn het wedstrijdverslag te maken voor de andere ploeg: ik heb op het einde van de wedstrijd net luid genoeg gezegd dat ik me afvraag af hoe die ouders op deze manier trots kunnen zijn op hun kinderen.

Serieus gasten, die kinderen zitten in het eerste leerjaar, is dat écht al het moment om ze te leren achterbaks te stampen als de scheidsrechter niet kijkt, en er op te leren gokken dat de scheidsrechter het wel niet zal zien als ze keer op keer de man spelen in plaats van de bal?

3 reacties op “Vuil spel”

  1. Helaas, kinderen imiteren de volwassenen en als ze eens twee halve voetbalmatchen op tv zien dan is het kalf misschien al verdronken…?

  2. Ik vrees dat ik Jens moet bijtreden, al zal het deels wel van de trainer geleerd zijn. Daarbij komt nog dat voetballers wel eens goed durven verdienen (zelfs in provinciale reeksen). En ouders/trainers durven dan wel eens hardop gaan dromen en hopen dat hun kind een topper wordt. En toppers winnen (en blijkbaar tegen elke prijs)

Reacties zijn gesloten.