Warren Ellis heeft voor altijd Conan, what is best in life? verneukt, kijk maar, en ik daag u uit om zonder safe search op “images” te klikken. Maar eigenlijk, en met pijn in het hart: Conan (1982) heeft voor mij Conan zoals die bij mij in de rij Elric van Melniboné – John Carter – Bob Morane – Tarzan stond, kapotgemaakt.
Met alle respect voor The Governator natuurlijk, maar sinds Schwarzenegger heb ik het altijd moeilijk gehad om Conan te zien zoals ik hem zag in mijn hoofd toen ik klein was, en zoals Robert E. Howard hem schreef.
…maar kijk:
Jason Momoa, die ik tegenwoordig helemaal genietbaar vind als Khal Drogo in Game of Thrones, gaat de Cimmeriaan neerzetten. Ik zie het eigenlijk wel zitten: geen blok vlees zoals Schwarzenegger, wel een panterachtige supermens zoals in de boeken. Ik bedoel, dit is meer Momoa dan Schwarzenegger, toch?
Conan did not hesitate, nor did he even glance toward the chest that held the wealth of an epoch. With a quickness that would have shamed the spring of a hungry jaguar, he swooped, grasped the girl’s arm just as her fingers slipped from the smooth stone, and snatched her up on the span with one explosive heave.
Whee!
Oh, en hij doet ook geen pijn aan de ogen, heb ik horen zeggen. “Valt wel mee,” wist Zelie:
Niet dat het mij veel uitmaakt hoe die mens er zonder kleren uitziet: ik hoop gewoon van enorm ganser harte dat het een uitstekende film wordt, en dat het dan ook een langlopende serie wordt, genre Lord of the Rings meets James Bond meets Game of Thrones.
Een mens kan maar dromen: beeld u in dat er ook zo een film of twintig gemaakt worden, over een periode van twintig dertig veertig jaar, Conan van zijn dertig jaar tot zijn zeventig, van dief tot soldaat en piraat en generaal en koning.
Of dat ze er gewoon een on-demand download-serie van maken.
Voor wie wil lezen, trouwens: The Phoenix on the Sword (1932) | The Scarlet Citadel (1933) | The Tower of the Elephant (1933) | Black Colossus (1933) | The Slithering Shadow (1933) | The Pool of the Black One (1933) | Gods of the North (1934) | Rogues in the House (1934) | Shadows in the Moonlight (1934) | Queen of the Black Coast (1934) | The Devil in Iron (1934) | The People of the Black Circle (1934) | A Witch Shall be Born(1934) | Jewels of Gwahlur (1935) | Beyond the Black River (1935) | Shadows in Zamboula (1935) | Red Nails (1936) | The Hour of the Dragon (1936) | The Hyborian Age (1938).
Ha, een Conan-fan. Wat zeg ik, een Robert Howard fan! De geschiedenis, jammer genoeg, natuurlijk, je kan die tussen de komma’s omkeren, leert ons dat Howard (zo goed als) vergeten was tot de strips uitkwamen, Roy Thomas aan de pen, en de onvergetelijke Barry Windsor-Smith aan het potlood (ok, ook aan de pen, tekenpen, semiotiek kan verwarrend zijn). BWS is er in geslaagd om Conan elegantie en erotiek te geven, bovenop de rare kronkels en half verteerde mythologieën van Howard. De films, alhoewel ik de eerste, ondanks lichtelijk fascistoïde inslag, niet echt verkeerd vond, zijn er niet in geslaagd om -wat je terecht noemt- de tijgerachtige lenigheid van het personage te vatten (de latere strips overigens ook niet, het leek meer op een aftandse olifant in een Noord-Frans familiecircus met lichtelijke inteelt. Als de comics een graadmeter zouden zijn, ziet het er niet goed: de digitaal heringekleurde heruitgaven zijn een pijn aan het derde oog, de herinterpretaties een illustratie van de meest vlakke Howard-lezing. Ik zou graag de swing, de vervoering zien die Conan naar een breder publiek heeft gebracht. Ik hoop voor het beste, en vrees voor het ergste.
Jeuj! Cliff Lin! Hij begint zo’n beetje de Don LaFontaine van de trailer muziek te worden.
En het erge van de zaak is: ik heb al die boeken dus gelezen in de jaren 1970 in Franse vertaling, beeld u in. 🙂
Jaat jong, Khal Drogo is best lekker (al zijn zijn ogen wat te donker geschminkt naar mijn goesting) en Ronon Dex in Stargate Atlantis was nog vééél lekkerder. Me thinks Jason is hot.
In de trailer:
– Euh…is dat muziek van de soundtrack van Tron tussen 0:25 – 0:35 ?
– Howie scream op 1:52