Sandra en ik zitten allebei aan onze vierde dag preventieve medicamenten, ‘t ziet er niet naar uit dat wij prijs zullen hebben van kinkhoest. Zelie daarentegen hoest zich de longen uit het lijf: gelukkig is het geen hoest die lijkt op kinkhoest, ‘t klinkt meer als een gevolg van een zwaar weekend met ht koor en orkest.
Ze klinkt helaas wel ziek genoeg dat ze morgen misschien thuis zal moeten blijven, ‘t is te hopen van niet.
En ik, ik denk dat ik een weekend waar ik niets gedaan heb, ga afsluiten door gelijk een uur of vier vroeger dan anders naar bed te kruipen. (Het mirakel van goed beddengoed, trouwens: we hebben tegenwoordig een dekbed dat twee lagen dik is en tegelijkertijd warmer en minder zweterig is dan wat er vroeger lag. Weird!)
Is dat de gewoonte, preventieve medicatie als je in de buurt bent geweest van iemand met kinkhoest?
wikipedia bevestigt wat de dokter heeft gezegd: ‘De bacterie kan worden bestreden met antibiotica, maar op het moment dat de typische hoestbuien gaan optreden leidt een dergelijke behandeling niet meer tot verkorting van de ziekteduur. Wel leidt het tot verkorting van de periode waarin men anderen kan infecteren. Kwetsbare personen in een huishouden waar een geval van kinkhoest is ontdekt, kunnen preventief worden behandeld met antibiotica’. Wij zijn in aanraking geweest, Michel is ‘kwetsbaar’ (niet aan te raden om erdoor te moeten met een gebroken rug), dus preventieve behandeling.